اخترفیزیکدانان کانادایی ادعا می‌کنند که جرم جریان شهاب‌سنگ‌هایی که سیاره طولانی رنج ما را بمباران می‌کنند بیش از ۲۱ تن در سال است. اما در بیشتر موارد این امر مورد توجه قرار نمی گیرد، زیرا شخص می تواند شهاب سنگ ها را فقط در منطقه قابل سکونت مشاهده و پیدا کند.
سهم زمین در سطح زمین تنها 29 درصد است؛ بقیه کره زمین توسط اقیانوس جهانی اشغال شده است. اما حتی از این 29 درصد نیز باید مکان هایی را که محل سکونت انسان نیستند و یا کاملاً برای سکونت نامناسب هستند، برداشت. بنابراین، یافتن یک شهاب سنگ موفقیت بزرگی است. با این حال، موردی وجود داشت که خود یک شهاب سنگ فردی را پیدا کرد.
ماجرای برخورد شهاب سنگ با یک نفر
در کل تاریخ سقوط اجرام آسمانی به زمین، تنها یک مورد ثبت شده رسمی از تماس مستقیم یک شهاب سنگ با یک شخص شناخته شده است.
در 30 نوامبر 1954 در ایالات متحده آمریکا اتفاق افتاد. یک شهاب سنگ چهار کیلوگرمی از پشت بام خانه ای عبور کرد و پای صاحب خانه را مجروح کرد. این به این معنی است که هنوز این خطر وجود دارد که میهمان جدی تری از فضای بیرونی روی سر مردم بیفتد. من نمی دانم بزرگترین شهاب سنگی که روی سیاره ما سقوط کرده است؟
شهاب سنگ ها به سه دسته سنگی، سنگی-آهنی و آهنی تقسیم می شوند. و هر کدام از این دسته ها غول های خاص خود را دارند.
بزرگترین شهاب سنگ
اخیراً، در 8 مارس 1976، فضا به چینی ها هدیه ای به شکل سنگ هایی که به مدت 37 دقیقه به سطح زمین می افتند، تقدیم کرد. وزن یکی از نمونه های سقوط کرده 1.77 تن بود. این بزرگترین شهاب سنگی بود که به زمین افتاد و ساختار سنگی داشت. این حادثه در نزدیکی استان جیلین چین رخ داد. مهمان فضایی نیز همین نام را دریافت کرد.
تا به امروز، شهاب سنگ جیلین بزرگترین شهاب سنگ کشف شده روی زمین است.
بزرگترین شهاب سنگ آهن
بزرگترین نماینده رده شهاب سنگ های آهنی 1.5 تن وزن داشت. در سال 1805 در آلمان پیدا شد.
یک شهاب سنگ آلمانی که در استرالیا یافت شد، تنها 100 کیلوگرم کمتر از شهاب سنگ آلمانی وزن داشت.
اما مهمان آهنی از فضا که وزنش ده ها برابر بیشتر از همه شهاب سنگ های قبلی بود، از همه پیشی گرفت.
بزرگترین شهاب سنگ آهنی
در سال 1920، یک شهاب سنگ آهنی با قطر 2.7 متر و وزن بیش از 66 تن در جنوب غربی نامیبیا کشف شد! نمونه بزرگتر از این هرگز در سیاره ما یافت نشده است. معلوم شد که این بزرگترین شهاب سنگی است که به زمین سقوط کرده است. این مزرعه به نام مزرعه Goba West نامگذاری شده است که صاحب آن هنگام کشت یک مزرعه با آن برخورد کرد. قدمت تقریبی بلوک آهن 80 هزار سال است.
امروزه این بزرگترین بلوک جامد از آهن طبیعی است.
در سال 1955، بزرگترین شهاب سنگی که به زمین سقوط کرد، گوبا، به عنوان یک اثر ملی اعلام شد و تحت حفاظت دولت قرار گرفت. این یک اقدام ضروری بود، زیرا در طول 35 سالی که شهاب سنگ در مالکیت عمومی قرار داشت، 6 تن از وزن خود را از دست داد. بخشی از وزن در نتیجه فرآیندهای طبیعی - فرسایش از دست رفت. اما بسیاری از گردشگران سهم اصلی را در روند "کاهش وزن" داشتند. اکنون فقط با نظارت و با پرداخت هزینه می توانید به جرم آسمانی نزدیک شوید.
شهاب‌سنگ‌هایی که در بالا ذکر شد، البته بزرگترین شهاب‌سنگ‌هایی هستند که تاکنون کشف شده‌اند. اما این سوال که بزرگترین شهاب سنگی که به زمین سقوط کرده است باز باقی ماند.
شهاب سنگی که دایناسورها را کشت
همه داستان غم انگیز انقراض دایناسورها را می دانند. دانشمندان هنوز در مورد علت مرگ آنها بحث می کنند، اما این نسخه که یک شهاب سنگ مقصر این تراژدی بوده است، نسخه اصلی باقی مانده است.
به گفته دانشمندان 65 میلیون سال پیش زمین مورد اصابت یک شهاب سنگ عظیم قرار گرفت که باعث فاجعه ای در مقیاس سیاره ای شد. شهاب سنگ در قلمروی که اکنون متعلق به مکزیک است - شبه جزیره یوکوتان، در نزدیکی روستای Chicxulub سقوط کرد. گواه این سقوط دهانه برخوردی بود که در سال 1970 پیدا شد. اما از آنجایی که فرورفتگی با سنگ های رسوبی پر شده بود، شهاب سنگ را به دقت بررسی نکردند. و تنها 20 سال بعد دانشمندان برای مطالعه آن بازگشتند.
در نتیجه کار مشخص شد که دهانه به جا مانده از شهاب سنگ 180 کیلومتر قطر دارد. قطر خود شهاب سنگ حدود 10 کیلومتر بود. انرژی ضربه در طول سقوط 100,000 Gtv بود (این قابل مقایسه با انفجار همزمان 2,000,000 از بزرگترین بارهای حرارتی هسته ای است).
فرض بر این است که یک سونامی در نتیجه برخورد شهاب سنگ تشکیل شده است، ارتفاع موج از 50 تا 100 متر متغیر است. ذرات گرد و غباری که در طول برخورد به وجود آمدند، زمین را به مدت چندین سال به شدت از خورشید مسدود کردند که منجر به تغییر شدید آب و هوا شد. و آتش سوزی های گسترده دوره ای اوضاع را تشدید می کرد. مشابه زمستان هسته ای به این سیاره رسیده است. در نتیجه این فاجعه، 75 درصد گونه های جانوری و گیاهی منقرض شدند.
با این وجود، رسما شهاب سنگ Chicxulub بزرگترین شهاب سنگی است که 65 میلیون سال پیش به زمین سقوط کرده است. او عملا تمام حیات روی این سیاره را نابود کرد. اما در تاریخ از نظر اندازه تنها رتبه سوم را دارد.
اول در میان غول ها
احتمالاً 2 میلیارد سال پیش، یک شهاب سنگ بر روی زمین سقوط کرد و اثری به قطر 300 کیلومتر بر روی سطح آن بر جای گذاشت. ظاهراً خود شهاب سنگ قطری بیش از 15 کیلومتر داشت.
دهانه ای که پس از سقوط باقی مانده است در آفریقای جنوبی، در استان فری استیت قرار دارد و Vredefort نام دارد. این بزرگترین دهانه برخوردی است که توسط بزرگترین شهاب سنگی که در کل تاریخ سیاره ما به زمین سقوط کرده است، باقی مانده است. در سال 2005، دهانه وردفورت در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت. بزرگترین شهاب سنگی که به زمین سقوط کرد عکسی به یادگار نگذاشت، اما یک زخم بزرگ به شکل دهانه در سطح سیاره ما به ما اجازه نمی دهد آن را فراموش کنیم.
مشاهده شده است که سقوط شهاب‌سنگ‌هایی که اندازه آنها حداقل ده‌ها متر است، با تناوب صدها سال رخ می‌دهد. و شهاب‌سنگ‌های بزرگتر با دفعات کمتری سقوط می‌کنند.
به گفته دانشمندان، یک مهمان جدید می خواهد در سال 2029 از زمین دیدن کند.
شهاب سنگی به نام آپوفیس
شهاب سنگی که سیاره ما را تهدید می کند آپوفیس نام داشت (این نام خدای مار بود که پادپود خدای خورشید Ra در مصر باستان بود). به طور قطع مشخص نیست که آیا به زمین می افتد یا از نزدیکی این سیاره می گذرد. اما اگر برخوردی رخ دهد چه اتفاقی می افتد؟
سناریوی برخورد آپوفیس با زمین
بنابراین، مشخص است که قطر آپوفیس تنها 320 متر است. وقتی به زمین بیفتد، قدرت انفجاری برابر با 15000 بمبی که روی هیروشیما انداخته شد، رخ خواهد داد.
اگر آپوفیس به سرزمین اصلی برخورد کند، یک دهانه برخوردی ظاهر می شود که عمق 400-500 متر و قطر آن تا 5 کیلومتر است. انفجار حاصل، سازه های دائمی را در فاصله 50 کیلومتری از کانون زمین لرزه نابود خواهد کرد. ساختمان هایی که استحکام خانه آجری را ندارند در فاصله 100-150 کیلومتری تخریب می شوند. ستون غبار تا ارتفاع چند کیلومتری بالا می رود و سپس کل سیاره را می پوشاند.
داستان های منتشر شده توسط رسانه ها در مورد زمستان هسته ای و پایان جهان بسیار اغراق آمیز است. اندازه شهاب سنگ برای چنین پیامدهایی بسیار کوچک است. دما ممکن است 1-2 درجه کاهش یابد، اما پس از شش ماه به حالت عادی باز می گردد. یعنی فاجعه پیش بینی شده اگر اتفاق بیفتد از جهانی بودن دور خواهد بود.
اگر آپوفیس به اقیانوس بیفتد که احتمال آن بیشتر است، سونامی رخ می دهد که مناطق ساحلی را در بر می گیرد. ارتفاع موج به فاصله بین ساحل و محل سقوط شهاب سنگ بستگی دارد. موج اولیه می تواند تا 500 متر ارتفاع داشته باشد، اما اگر آپوفیس در مرکز اقیانوس بیفتد، موجی که به ساحل می رسد از 10-20 متر تجاوز نمی کند. اگرچه این نیز کاملاً جدی است. طوفان تا چند ساعت ادامه خواهد داشت. همه این رویدادها را باید فقط با درجاتی از احتمال ممکن در نظر گرفت. پس آیا آپوفیس با سیاره ما برخورد خواهد کرد یا خیر؟
احتمال سقوط آپوفیس به زمین
آپوفیس از نظر تئوری سیاره ما را دو بار تهدید خواهد کرد. اولین بار - در سال 2029 و سپس - در سال 2036. گروهی از دانشمندان پس از انجام مشاهدات با استفاده از تاسیسات راداری، احتمال برخورد شهاب سنگ با زمین را به طور کامل رد کردند. در مورد سال 2036 امروز احتمال برخورد شهاب سنگ با زمین 1:250000 است و هر سال با افزایش دقت محاسبات احتمال برخورد کاهش می یابد.
اما حتی با این احتمال نیز گزینه های مختلفی برای وادار کردن آپوفیس به انحراف از مسیر در حال بررسی است. بنابراین آپوفیس یک موضوع مورد توجه است تا تهدید.
در پایان، مایلم یادآوری کنم که شهاب سنگ ها هنگام ورود به جو زمین به شدت تخریب می شوند. هنگام نزدیک شدن به زمین، سرعت سقوط مهمانان از فضا 10-70 کیلومتر بر ثانیه است و در تماس با جو گازی که چگالی نسبتاً بالایی دارد، دمای شهاب سنگ تا حد بحرانی افزایش می یابد و به سادگی می سوزد. بالا یا به شدت تخریب شده است. بنابراین، جو سیاره ما بهترین محافظ در برابر مهمانان ناخوانده است.
ما به شدت توصیه می کنیم با او ملاقات کنید. در آنجا دوستان جدید زیادی پیدا خواهید کرد. علاوه بر این، این سریعترین و موثرترین راه برای تماس با مدیران پروژه است. بخش به روز رسانی آنتی ویروس به کار خود ادامه می دهد - همیشه به روز رسانی رایگان برای Dr Web و NOD. وقت نکردی چیزی بخوانی؟ محتوای کامل تیکر را می توانید در این لینک مشاهده کنید.
عواقب سقوط شهاب سنگ ها با قطرهای مختلف به زمین
پست قبلی خطر یک تهدید سیارکی از فضا را ارزیابی کرد. و در اینجا ما در نظر خواهیم گرفت که اگر (زمانی) شهاب سنگی با این اندازه به زمین سقوط کند چه اتفاقی خواهد افتاد.
بارش شهابی بر فراز پاریس
سناریو و پیامدهای چنین رویدادی مانند سقوط یک جسم کیهانی به زمین، البته به عوامل زیادی بستگی دارد. بیایید موارد اصلی را فهرست کنیم:
اندازه جسم کیهانی
این عامل طبیعتاً از اهمیت اولیه برخوردار است. آرماگدون در سیاره ما می تواند توسط یک شهاب سنگ به اندازه 20 کیلومتر ایجاد شود، بنابراین در این پست سناریوهایی را برای سقوط اجسام کیهانی در این سیاره در اندازه های مختلف از یک ذره غبار تا 15-20 کیلومتر در نظر خواهیم گرفت. بیشتر - هیچ نکته ای وجود ندارد، زیرا در این مورد سناریو ساده و واضح خواهد بود.
ترکیب
اجرام کوچک منظومه شمسی می توانند ترکیبات و چگالی متفاوتی داشته باشند. بنابراین، این تفاوت وجود دارد که یک شهاب سنگ یا آهن به زمین بیفتد یا یک هسته دنباله دار سست متشکل از یخ و برف. بر این اساس، برای ایجاد همان تخریب، هسته دنباله دار باید دو تا سه برابر بزرگتر از یک قطعه سیارک (با همان سرعت سقوط) باشد.
برای مرجع: بیش از 90 درصد تمام شهاب سنگ ها سنگ هستند.
سرعت
همچنین یک عامل بسیار مهم در هنگام برخورد اجسام. از این گذشته ، در اینجا انتقال انرژی جنبشی حرکت به گرما رخ می دهد. و سرعت ورود اجسام کیهانی به جو می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد (از تقریباً 12 کیلومتر بر ثانیه تا 73 کیلومتر در ثانیه، برای دنباله دارها - حتی بیشتر).
کندترین شهاب سنگ ها شهاب سنگ هایی هستند که به زمین می رسند یا توسط آن سبقت می گیرند. بر این اساس، کسانی که به سمت ما پرواز می کنند، سرعت خود را به سرعت مداری زمین اضافه می کنند، بسیار سریعتر از جو عبور می کنند و انفجار ناشی از برخورد آنها به سطح چندین برابر قوی تر خواهد بود.
کجا خواهد افتاد
در دریا یا در خشکی. دشوار است بگوییم که در کدام صورت تخریب بیشتر خواهد بود، فقط متفاوت خواهد بود.
یک شهاب سنگ ممکن است بر روی یک سایت ذخیره سازی سلاح های هسته ای یا یک نیروگاه هسته ای سقوط کند، سپس آسیب زیست محیطی ممکن است در اثر آلودگی رادیواکتیو بیشتر از برخورد شهاب سنگ باشد (اگر نسبتا کوچک بود).
زاویه تابش
نقش زیادی ندارهدر آن سرعت های عظیمی که یک جسم کیهانی با یک سیاره برخورد می کند، مهم نیست که در چه زاویه ای سقوط می کند، زیرا در هر صورت انرژی جنبشی حرکت به انرژی گرمایی تبدیل می شود و به شکل انفجار آزاد می شود. این انرژی به زاویه تابش بستگی ندارد، بلکه فقط به جرم و سرعت بستگی دارد. بنابراین، اتفاقاً، همه دهانه ها (مثلاً در ماه) شکل دایره ای دارند و هیچ دهانه ای به شکل ترانشه هایی که با زاویه حاد حفر شده باشند وجود ندارد.
اجسام با قطرهای مختلف هنگام سقوط به زمین چگونه رفتار می کنند؟
تا چندین سانتی متر
آنها به طور کامل در جو می سوزند و یک دنباله درخشان به طول چندین ده کیلومتر (پدیده معروفی به نام شهاب سنگ). بزرگترین آنها به ارتفاعات 40-60 کیلومتری می رسد، اما بیشتر این "لکه های غبار" در ارتفاعات بیش از 80 کیلومتر می سوزند.
عکس باران شهابی لیرید 2009
پدیده انبوه - تنها در عرض 1 ساعت، میلیون ها (!!) شهاب در جو می درخشند. اما، با در نظر گرفتن روشنایی فلاش ها و شعاع دید ناظر، در شب در یک ساعت می توانید از چندین تا ده ها شهاب (در طول بارش شهابی - بیش از صد) مشاهده کنید. در طول یک روز، جرم گرد و غبار شهاب‌ها که در سطح سیاره ما رسوب می‌کنند، صدها و حتی هزاران تن محاسبه می‌شود.
از سانتی متر تا چند متر
گلوله های آتشین- درخشان ترین شهاب ها، روشنایی فلاش از روشنایی سیاره زهره بیشتر است. فلاش ممکن است با اثرات نویز، از جمله صدای انفجار همراه باشد. پس از این، ردی از دود در آسمان باقی می ماند.
قطعاتی از اجرام کیهانی با این اندازه به سطح سیاره ما می رسند. اینجوری میشه:
- سقوط یک شهاب سنگ به جو زمین (ارتفاع حدود 120 کیلومتر)؛
- تقریباً بلافاصله تا دمای درخشش گرم می شود ، سرعت آن به تدریج کاهش می یابد.
- در حال سقوط، بدن مولکول های هوا را بیشتر و بیشتر در مقابل خود جمع می کند، یعنی منطقه ای با افزایش فشار ایجاد می کند.
- اگر در نقطه ای سنگفرش پرنده نتواند فشاری را که ایجاد می کند تحمل کند، انفجار رخ می دهد.
- در ارتفاع چند کیلومتری، سرعت کیهانی جسم یا قطعات آن به طور کامل خاموش می شود و آنچه باقی می ماند به سادگی شروع به سقوط می کند و از نیروی گرانش پیروی می کند.
بولید در جو
در عین حال، شهاب‌سنگ‌های سنگی و به‌ویژه یخی‌ها معمولاً در اثر انفجار و گرما خرد می‌شوند. فلزات می توانند فشار را تحمل کنند و به طور کامل روی سطح بیفتند:
شهاب سنگ آهنی "گوبا" به ابعاد حدود 3 متر که 80 هزار سال پیش "به طور کامل" در قلمرو نامیبیا مدرن (آفریقا) سقوط کرد.
اگر سرعت ورود به اتمسفر بسیار زیاد بود (مسیر روبه‌رو)، پس چنین شهاب‌سنگ‌هایی شانس بسیار کمتری برای رسیدن به سطح دارند، زیرا نیروی اصطکاک آنها با جو بسیار بیشتر خواهد بود. تعداد قطعاتی که یک شهاب سنگ در آنها له می شود می تواند به صدها هزار برسد که فرآیند سقوط آنها را بارش شهابی می نامند.
در طول یک روز، چند ده قطعه کوچک (حدود 100 گرم) از شهاب سنگ ها می توانند به شکل ریزش کیهانی به زمین سقوط کنند. با توجه به اینکه بیشتر آنها به اقیانوس می افتند و به طور کلی تشخیص آنها از سنگ های معمولی دشوار است، به ندرت یافت می شوند.
تعداد دفعاتی که اجرام کیهانی به اندازه یک متر وارد جو ما می شوند چندین بار در سال است. اگر خوش شانس باشید و سقوط چنین بدنی مورد توجه قرار گیرد، شانس یافتن قطعات مناسبی با وزن صدها گرم یا حتی کیلوگرم وجود دارد.
17 متر - چلیابینسک بولید
سوپربولاید نامی است که گاهی اوقات به انفجارهای شهاب سنگی بسیار قوی داده می شود، مانند انفجاری که در فوریه 2013 بر فراز چلیابینسک منفجر شد. اندازه اولیه جسمی که سپس وارد جو شد، طبق برآوردهای مختلف کارشناسان متفاوت است، به طور میانگین 17 متر تخمین زده می شود. وزن - حدود 10000 تن.
شهاب سنگ چبارکول
این جسم با زاویه بسیار تند (15-20 درجه) با سرعتی در حدود 20 کیلومتر بر ثانیه وارد جو زمین شد. نیم دقیقه بعد در ارتفاع حدود 20 کیلومتری منفجر شد. قدرت انفجار چند صد کیلوتن TNT بود. این بمب 20 برابر قدرتمندتر از بمب هیروشیما است، اما در اینجا عواقب آن چندان کشنده نبود، زیرا انفجار در ارتفاع بالا رخ داد و انرژی در یک منطقه بزرگ، عمدتاً دور از مناطق پرجمعیت، پراکنده شد.
کمتر از یک دهم جرم اولیه شهاب سنگ به زمین رسیده است، یعنی حدود یک تن یا کمتر. این قطعات در منطقه ای به طول بیش از 100 کیلومتر و عرض حدود 20 کیلومتر پراکنده شدند. قطعات کوچک زیادی پیدا شد، چندین کیلوگرم وزن، بزرگترین قطعه به وزن 650 کیلوگرم از کف دریاچه چبارکول کشف شد:
بزرگترین قطعه شهاب سنگ چبارکول (چلیابینسک) با وزن 650 کیلوگرم یافت شد
خسارت:تقریباً 5000 ساختمان (عمدتاً شکسته شیشه و قاب) آسیب دیدند و حدود 1.5 هزار نفر بر اثر قطعات شیشه مجروح شدند.
پنجره های شکسته خانه ها - عواقب سقوط شهاب سنگ در نزدیکی چلیابینسک
جسمی با این اندازه می تواند به راحتی به سطح برسد بدون اینکه تکه تکه شود. این اتفاق به دلیل زاویه ورود بسیار حاد رخ نداد، زیرا قبل از انفجار، شهاب سنگ چند صد کیلومتر در جو پرواز کرد. اگر شهاب‌سنگ چلیابینسک به صورت عمودی سقوط می‌کرد، به‌جای اینکه موج شوک هوایی شیشه را بشکند، ضربه‌ای قوی به سطح می‌آمد و در نتیجه یک شوک لرزه‌ای با تشکیل دهانه‌ای به قطر 200 تا 300 متر ایجاد می‌شد. . در این مورد، خودتان در مورد خسارت و تعداد قربانیان قضاوت کنید؛ همه چیز به محل سقوط بستگی دارد.
مربوط به نرخ های تکراررویدادهای مشابه، پس از شهاب سنگ تونگوسکا در سال 1908، این بزرگترین جرم آسمانی است که به زمین سقوط کرده است. یعنی در یک قرن ما می‌توانیم انتظار یک یا چند مهمان از فضای بیرون را داشته باشیم.
ده ها متر - سیارک های کوچک
اسباب بازی های بچه ها تمام شد، بیایید به سراغ چیزهای جدی تر برویم.
اگر پست قبلی را بخوانید، می دانید که اجرام کوچک منظومه شمسی تا اندازه 30 متر را شهاب سنگ می نامند، بیش از 30 متر - سیارک ها.
اگر یک سیارک، حتی کوچکترین، با زمین برخورد کند، قطعاً در جو از هم نمی پاشد و سرعت آن به سرعت سقوط آزاد کاهش نمی یابد، همانطور که در مورد شهاب سنگ ها اتفاق می افتد. تمام انرژی عظیم حرکت آن به شکل یک انفجار آزاد می شود - یعنی تبدیل به انرژی گرمایی می شود که خود سیارک را ذوب می کند و انرژی مکانیکی که باعث ایجاد یک دهانه می شود ، سنگ های زمینی و قطعاتی از آن را پراکنده می کند. خود سیارک و همچنین یک موج لرزه ای ایجاد می کند.
برای کمی کردن مقیاس چنین پدیده ای، می توانیم به عنوان مثال، دهانه سیارک در آریزونا را در نظر بگیریم:
این دهانه 50 هزار سال پیش بر اثر برخورد یک سیارک آهنی به قطر 50 تا 60 متر شکل گرفت. نیروی انفجار 8000 هیروشیما، قطر دهانه 1.2 کیلومتر، عمق 200 متر، لبه ها 40 متر بالاتر از سطح اطراف بود.
یکی دیگر از رویدادهای قابل مقایسه در مقیاس، شهاب سنگ تونگوسکا است. قدرت انفجار 3000 هیروشیما بود، اما در اینجا بر اساس تخمین های مختلف، یک هسته دنباله دار کوچک با قطر ده ها تا صدها متر سقوط کرد. هسته های دنباله دار اغلب با کیک های برفی کثیف مقایسه می شوند، بنابراین در این مورد هیچ دهانه ای ظاهر نشد، دنباله دار در هوا منفجر شد و تبخیر شد و جنگلی به مساحت 2 هزار کیلومتر مربع را قطع کرد. اگر همان دنباله دار بر فراز مرکز مسکو مدرن منفجر شود، تمام خانه ها را تا جاده کمربندی ویران می کند.
فرکانس افتسیارک هایی به اندازه ده ها متر - هر چند قرن یک بار، صد متر - هر چند هزار سال یک بار.
300 متر - سیارک آپوفیس (خطرناک ترین سیارک شناخته شده در حال حاضر)
اگرچه طبق آخرین داده های ناسا، احتمال برخورد سیارک آپوفیس به زمین در حین پرواز خود در نزدیکی سیاره ما در سال 2029 و سپس در سال 2036 عملاً صفر است، ما همچنان سناریوی عواقب سقوط احتمالی آن را در نظر خواهیم گرفت، زیرا وجود دارد. سیارک های زیادی هستند که هنوز کشف نشده اند، و چنین رویدادی هنوز هم می تواند اتفاق بیفتد، اگر نه این بار، پس بار دیگر.
بنابراین... سیارک آپوفیس بر خلاف همه پیش بینی ها به زمین سقوط می کند
قدرت انفجار 15000 بمب اتمی هیروشیما است. هنگامی که به سرزمین اصلی برخورد می کند، یک دهانه برخوردی با قطر 4-5 کیلومتر و عمق 400-500 متر ظاهر می شود، موج ضربه تمام ساختمان های آجری را در منطقه ای به شعاع 50 کیلومتر، ساختمان های کم دوام و نیز تخریب می کند. همانطور که درختان در فاصله 100-150 کیلومتری از محل سقوط می کنند. ستونی از غبار، شبیه قارچ ناشی از انفجار هسته ای به ارتفاع چند کیلومتر، به آسمان بلند می شود، سپس گرد و غبار شروع به پخش شدن در جهات مختلف می کند و در عرض چند روز به طور مساوی در کل سیاره پخش می شود.
مقایسه مناطق تخریب شهاب سنگ تونگوسکا و سیارک آپوفیس
اما، با وجود داستان های ترسناک بسیار اغراق آمیز که رسانه ها معمولاً مردم را با آن می ترسانند، زمستان هسته ای و پایان جهان نخواهد آمد - کالیبر "Apophis" برای این کار کافی نیست. با توجه به تجربه فوران های آتشفشانی قدرتمندی که در تاریخ نه چندان طولانی رخ داده است، که طی آن انتشار عظیمی از غبار و خاکستر نیز در جو رخ می دهد، با چنین قدرت انفجاری تأثیر "زمستان هسته ای" کم خواهد بود - یک قطره. در دمای متوسط روی سیاره 1-2 درجه، پس از شش ماه یا یک سال همه چیز به جای خود باز می گردد.
یعنی این یک فاجعه نه در مقیاس جهانی، بلکه در مقیاس منطقه ای است - اگر آپوفیس وارد یک کشور کوچک شود، آن را به طور کامل نابود خواهد کرد.
اگر آپوفیس به اقیانوس برخورد کند، مناطق ساحلی تحت تأثیر سونامی قرار خواهند گرفت. ارتفاع سونامی به فاصله تا محل برخورد بستگی دارد - موج اولیه حدود 500 متر ارتفاع خواهد داشت، اما اگر آپوفیس به مرکز اقیانوس بیفتد، امواج 10-20 متری به سواحل می رسد. که همچنین بسیار زیاد است و طوفان با چنین امواج بزرگی ادامه خواهد داشت و چندین ساعت امواج وجود خواهد داشت. اگر برخورد به اقیانوس نه چندان دور از ساحل رخ دهد، موج سواران در شهرهای ساحلی (و نه تنها) می توانند چنین موجی را سوار کنند: :) (با عرض پوزش برای طنز تاریک)
سونامی ناشی از سقوط یک سیارک کوچک در اقیانوس
فراوانی عودرویدادهایی با قدر مشابه در تاریخ زمین در ده ها هزار سال اندازه گیری می شوند.
بیایید به سمت بلایای جهانی برویم...
1 کیلومتر
سناریو مانند زمان سقوط آپوفیس است، فقط مقیاس عواقب چندین برابر جدی تر است و در حال حاضر به یک فاجعه جهانی با آستانه پایین رسیده است (عواقب آن را همه بشریت احساس می کنند، اما هیچ تهدیدی برای مرگ وجود ندارد. تمدن):
قدرت انفجار در هیروشیما: 50000، اندازه دهانه در هنگام سقوط بر روی خشکی: 15-20 کیلومتر. شعاع منطقه تخریب ناشی از انفجار و امواج لرزه ای: تا 1000 کیلومتر.
هنگام سقوط به اقیانوس، دوباره، همه چیز به فاصله تا ساحل بستگی دارد، زیرا امواج حاصل بسیار زیاد (1-2 کیلومتر) خواهند بود، اما طولانی نیستند و چنین امواجی به سرعت از بین می روند. اما در هر صورت، مساحت مناطق سیل زده عظیم خواهد بود - میلیون ها کیلومتر مربع.
کاهش شفافیت جو در این مورد از انتشار گرد و غبار و خاکستر (یا بخار آب هنگام سقوط به اقیانوس) برای چندین سال قابل توجه خواهد بود. اگر وارد یک منطقه لرزه‌ای خطرناک شوید، ممکن است عواقب آن در اثر زلزله‌های ناشی از انفجار تشدید شود.
با این حال، سیارکی با چنین قطری قادر نخواهد بود محور زمین را به طور قابل توجهی کج کند یا بر دوره چرخش سیاره ما تأثیر بگذارد.
با وجود ماهیت نه چندان دراماتیک این سناریو، این یک رویداد نسبتاً معمولی برای زمین است، زیرا قبلاً هزاران بار در طول وجودش اتفاق افتاده است. متوسط تعداد تکرار- هر 200-300 هزار سال یک بار.
سیارکی با قطر 10 کیلومتر یک فاجعه جهانی در مقیاس سیاره ای است
- قدرت انفجار هیروشیما: 50 میلیون
- اندازه دهانه حاصل هنگام سقوط روی زمین: 70-100 کیلومتر، عمق - 5-6 کیلومتر.
- عمق ترک خوردگی پوسته زمین ده ها کیلومتر خواهد بود، یعنی درست تا گوشته (ضخامت پوسته زمین در زیر دشت ها به طور متوسط 35 کیلومتر است). ماگما شروع به ظاهر شدن به سطح خواهد کرد.
- مساحت منطقه تخریب می تواند چندین درصد از مساحت زمین باشد.
- در طول انفجار، ابری از گرد و غبار و سنگ مذاب تا ارتفاع ده‌ها کیلومتری، احتمالاً تا صدها، افزایش می‌یابد. حجم مواد پرتاب شده چندین هزار کیلومتر مکعب است - این برای یک "پاییز سیارکی" سبک کافی است، اما برای "زمستان سیارکی" و آغاز عصر یخبندان کافی نیست.
- دهانه‌های ثانویه و سونامی‌های ناشی از قطعات و قطعات بزرگ سنگ پرتاب‌شده.
- شیب کوچک، اما طبق استانداردهای زمین شناسی، محور زمین از ضربه - تا 1/10 درجه.
- هنگامی که به اقیانوس برخورد می کند، منجر به سونامی با امواجی به طول یک کیلومتر (!!) می شود که به سمت قاره ها می روند.
- در صورت فوران شدید گازهای آتشفشانی، باران اسیدی متعاقبا امکان پذیر است.
اما این هنوز کاملاً آرماگدون نیست! سیاره ما تاکنون ده ها یا حتی صدها بار حتی چنین فجایع عظیمی را تجربه کرده است. به طور متوسط این یک بار اتفاق می افتد هر 100 میلیون سال یک بار. اگر این اتفاق در حال حاضر می‌افتاد، تعداد قربانیان بی‌سابقه بود، در بدترین حالت می‌توان آن را با میلیاردها نفر اندازه‌گیری کرد، و علاوه بر این، معلوم نیست که این به چه نوع آشفتگی اجتماعی منجر می‌شود. با این حال، با وجود دوره باران اسیدی و چندین سال سرمایش به دلیل کاهش شفافیت جو، در 10 سال آینده آب و هوا و زیست کره به طور کامل احیا می شد.
آخرالزمان
برای چنین رویداد مهمی در تاریخ بشر، یک سیارک به اندازه 15-20 کیلومتر به مقدار 1 قطعه مورد نیاز است.
عصر یخبندان بعدی فرا می رسد، بیشتر موجودات زنده می میرند، اما زندگی در این سیاره باقی می ماند، اگرچه دیگر مانند قبل نخواهد بود. مثل همیشه قوی ترین ها زنده می مانند...
چنین اتفاقاتی نیز در تاریخ کره زمین بارها اتفاق افتاده است. از زمان پیدایش حیات در آن، آرماگدون حداقل چندین و شاید ده ها بار رخ داده است. اعتقاد بر این است که آخرین بار 65 میلیون سال پیش این اتفاق افتاد ( شهاب سنگ Chicxulubهنگامی که دایناسورها و تقریباً همه گونه های دیگر موجودات زنده مردند، تنها 5٪ از افراد انتخاب شده از جمله اجداد ما باقی ماندند.
مرگ دایناسورها در اثر برخورد یک سیارک
آرماگدون کامل
اگر یک جسم کیهانی به اندازه ایالت تگزاس به سیاره ما سقوط کند، همانطور که در فیلم معروف با بروس ویلیس اتفاق افتاد، حتی باکتری ها نیز زنده نخواهند بود (اگرچه، چه کسی می داند؟)، زندگی باید دوباره بوجود بیاید و تکامل یابد.
مرگ زمین
نتیجه
می خواستم یک پست نقدی درباره شهاب سنگ ها بنویسم، اما معلوم شد که یک سناریوی آرماگدون است. بنابراین، می خواهم بگویم که همه وقایع شرح داده شده، از آپوفیس (شامل)، از نظر تئوری ممکن تلقی می شوند، زیرا حداقل در صد سال آینده قطعاً اتفاق نمی افتد. چرا این چنین است در پست قبلی به تفصیل توضیح داده شده است.
همچنین می خواهم اضافه کنم که تمام ارقام ارائه شده در اینجا در مورد مطابقت بین اندازه شهاب سنگ و پیامدهای سقوط آن به زمین بسیار تقریبی است. داده ها در منابع مختلف متفاوت است، به علاوه عوامل اولیه در طول سقوط یک سیارک با همان قطر می تواند بسیار متفاوت باشد. مثلاً همه جا نوشته اند که اندازه شهاب سنگ Chicxulub 10 کیلومتر است، اما در یکی از منابع معتبر، به نظر من، خواندم که یک سنگ 10 کیلومتری نمی تواند چنین دردسرهایی ایجاد کند، بنابراین برای من شهاب سنگ Chicxulub وارد رده 15-20 کیلومتری شد.
بنابراین، اگر ناگهان آپوفیس هنوز در سال 29 یا 36 سقوط کند، و شعاع ناحیه آسیب دیده بسیار متفاوت از آنچه در اینجا نوشته شده است - بنویسید، آن را اصلاح می کنم.
این سؤال جهانی را فقط می توان با کشش و حتی در حالت فرعی پاسخ داد: "اگر...". سال گذشته مملو از پیش بینی های ستاره شناسان در مورد این موضوع بود. این برای فوریه توسط وزارت آمریکا برنامه ریزی شده بود ناساسقوط یک سیارک غول پیکر احتمالاً به اقیانوس، زیرا باعث ایجاد یک سوپرسونامی خواهد شد. و نزدیک تر به بریتانیای کبیر، ساکنان ساحلی را هیجان زده می کند.
چه اتفاقی در سال 2017 رخ نداد؟
بنابراین، این "اگر" به این معنی است که بیگانه فضایی یا سیاره ما را از دست می دهد، یا سقوط شهر را نابود می کند. منفجر شد: سنگی وحشتناک از کنارش گذشت. اما بنا به دلایلی، فقط ناسا از این تهدید مطلع بود. سپس در مارس، اکتبر و دسامبر زمینیان را ترساندند. انتظار می رود در ماه مارس، سیارکی صدها برابر بزرگتر از چلیابینسک در شهرهای اروپایی فرود آید. در ماه اکتبر، سیارک TC4 با قطر 10 تا 40 متر نزدیک شد. اگر کوچکتر باشد، مورد توجه قرار نمی‌گیرد، اما بزرگتر، دهانه‌ای غول‌پیکر روی سطح باقی می‌گذارد.
بر اساس چنین اجسامی، ستاره شناسان اندازه های تقریبی را ارائه می دهند که تهدید ما به آن بستگی دارد. و کور نیستند، زیرا سیارک ها در پرواز می درخشند و این اندازه آنها را پنهان می کند. در جو آنها تا حدی می سوزند و جرم خود را از دست می دهند.
بهتر است بیشتر پرواز کنید
اما خوشبختانه تمام سیارک ها و شهاب سنگ ها از کنار زمین مادر عبور کردند. یا وزن قابل توجهی در اتمسفر از دست دادند و به باران های شهابی تبدیل شدند که بی ضرر و "ستارگان در حال سقوط" نامیده می شوند. همانطور که در مورد شهاب سنگ دسامبر اتفاق افتاد، که ممکن بود جایی در منطقه نیژنی نووگورود، کازان یا سامارا سقوط کند. به هر حال، شهاب سنگ بدنام چلیابینسک (فوریه 2013) تقریباً در امتداد این مسیر پرواز کرد، و همچنین شهاب سنگ یکاترینبورگ. صخره های فضایی عاشق این مسیر هستند!
همه آنها با توقف نهایی روی زمین پرواز نمی کنند، اما بسیاری از آنها به صورت مماس پرواز می کنند، صدها هزار کیلومتر از آن فاصله دارند. ستاره شناسان و اخترفیزیکدانان به اجسام آسمانی که در سراسر جهان مهاجرت می کنند نگاهی دقیق می اندازند، زیرا مدارهای پرواز آنها تغییر می کند. و بعد از مدتی ممکن است به دیدار ما بیایند.
چه زمانی یک شهاب سنگ به زمین سقوط می کند (فیلم)
سال 2018 برای سقوط سیارک ها یا شهاب سنگ ها به زمین مستثنی نیست. پیش بینی این پدیده از قبل دشوار است. همانطور که ستاره شناسان می گویند، زمانی که سقوط به لایه های جو وارد می شود و شروع به تجزیه شدن به بارش شهابی می کند، می توان به طور دقیق سقوط را پیش بینی کرد. اگر به تقویم ستارگان برای سال جاری نگاه کنید، کمتر از یک سال پیش نیست. اینکه کدام یک از آنها از سیارک های خطرناک برای زمینیان بیرون می آیند هنوز فقط یک حدس و گمان است.
شهاب سنگ اورال برای مدتی حواس دانشمندان را از یک شی فضایی دیگر - یک سیارک که در این لحظات به زمین نزدیک می شود - منحرف کرد. طبق محاسبات در ساعت 23:20 به وقت مسکو به حداقل فاصله خود تا سیاره ما نزدیک می شود. این رویداد منحصر به فرد به صورت زنده از وب سایت ناسا پخش خواهد شد. ساکنان آسیا و استرالیا و احتمالاً برخی از مناطق اروپای شرقی می توانند این سیارک را ببینند.
در مدت کمی بیش از 2 ساعت، شی DA14 در فاصله 28 هزار کیلومتری از کنار زمین عبور می کند - این نزدیکتر از پرواز برخی ماهواره ها است. اگر این سیارک 130 تنی و با قطر 45 متر با سیاره ما برخورد کند، انفجار برابر با هزار هیروشیما خواهد بود. حتی این فرض وجود داشت که شهاب سنگی که در اورال سقوط کرده می تواند بخشی از این هیولای فضایی باشد و شهاب سنگ های بزرگتر دیگری نیز آن را دنبال خواهند کرد. با این حال، اکثر دانشمندان ارتباطی با سیارک DA14 و شهاب سنگ اورال نمی بینند.
"در مورد اینکه آیا آرماگدون ما را تهدید می کند یا نه، اکنون به طور قطع مشخص شده است. تمام سیارک های بزرگتر از یک کیلومتر قطر که چنین فاجعه ای را در مقیاس بزرگ به زمین می آورند، همه آنها شناخته شده هستند و مدارهای شناخته شده ای دارند. لیدیا ریخلووا، رئیس بخش ستاره‌سنجی فضایی در موسسه نجوم آکادمی علوم پزشکی روسیه، اطمینان داد که همه فهرست‌بندی شده و مشاهده شده‌اند، هیچ خطری از جانب آنها وجود ندارد.
در حالی که آنها سیارک بزرگ را زیر نظر داشتند، به شهاب سنگی که در اورال سقوط کرده بود چشم پوشی کردند. با این حال، دیدن آن قبل از ورود به جو تقریباً غیرممکن بود - نه رصدخانه های غیرنظامی و نه رادارهای دفاع موشکی نمی توانند این کار را انجام دهند - اندازه بسیار کوچک و سرعت بسیار زیاد است. ارتش می گوید حتی اگر چنین شهاب سنگی کشف شود، هنوز سیستم های دفاع هوایی مدرن قادر به انهدام چنین اشیایی نیستند. قبلاً در گذشته، دانشمندان داده هایی را از یک جرم آسمانی که قبلاً در اورال سقوط کرده بود - جرم چندین تن، سرعت 15 کیلومتر در ثانیه، زاویه برخورد - 45 درجه، قدرت موج ضربه - چندین کیلوتن به دست آوردند. این جسم در ارتفاع 50 کیلومتری به 3 قسمت سقوط کرد و تقریباً به طور کامل در جو سوخت.
او گفت: "با قطر بیش از 10 متر، با سرعت مافوق صوت پرواز کرد و بنابراین یک موج ضربه ای ایجاد کرد. این موج ضربه ای باعث این همه ویرانی شد، مردم نه توسط قطعات شهاب سنگ، بلکه توسط موج ضربه ای زخمی شدند. حالا اگر یک هواپیمای مافوق صوت مجروح شود. معاون مؤسسه نجوم دولتی گفت: از همان ارتفاع عبور کرده اند، به عنوان مثال، خدای ناکرده بالای مسکو، تخریب همان می شد. استرنبرگ سرگئی لامزین.
هر جسم فضایی که به جو زمین برسد و اثری در آن بر جای بگذارد توسط دانشمندان شهاب سنگ نامیده می شود. به عنوان یک قاعده، اندازه آنها کوچک است و با حرکت در هوا با سرعت چند کیلومتر در ثانیه، کاملاً می سوزند. و با این حال، روزانه حدود 5 تن ماده کیهانی به صورت غبار و دانه های ریز شن به زمین می افتد. تقریباً همه مهمانان فضایی از کمربند موسوم به سیارک ها که بین مدارهای مریخ و مشتری قرار دارد به ما می آیند.
میخائیل گفت: "نوعی انبوه زباله منظومه شمسی، جایی که تمام زباله ها در آن متمرکز شده اند. برخورد بین سیارک ها در این کمربند اتفاق می افتد. در نتیجه، زباله های خاصی تشکیل می شود که می تواند مداری را به دست آورد که مدار زمین را قطع می کند." نظروف
با این حال، برخی از دانشمندان معتقدند که این یک شهاب سنگ نبوده که در نزدیکی چلیابینسک سقوط کرده است. آنها مطمئن هستند که هیچ کس هرگز هیچ زباله ای پیدا نخواهد کرد، همانطور که قطعات شهاب سنگ Tunguska پیدا نشد. ما به احتمال زیاد در مورد یک دنباله دار سرد شده صحبت می کنیم که از گازهای منجمد تشکیل شده است.
اگر هسته یک دنباله‌دار نسل اول به زمین حمله کند، تقریباً به طور کامل در جو زمین می‌سوزد و یافتن بقایایی روی سطح غیرممکن است. ولادیسلاو لئونوف، محقق دپارتمان نجوم فضایی در موسسه نجوم آکادمی علوم روسیه، گفت: جسد پیدا شد، اما یک جنگل بزرگ در یک منطقه بزرگ سقوط کرد و درختان به شدت زغال شده بودند.
با این وجود، جستجو برای بقایای شهاب سنگ در نزدیکی چلیابینسک ادامه دارد. در همان زمان، نه تنها امدادگران و دانشمندان در حال جستجو هستند، بلکه ده ها شکارچی شهاب سنگ قبلاً به منطقه سقوط فرضی هجوم آورده اند. قیمت برخی از آنها در بازار سیاه می تواند به چندین هزار روبل در هر گرم برسد.
خبرهای باورنکردنی در سراسر جهان منتشر شده است - یک جرم آسمانی عظیم در حال نزدیک شدن به زمین است. سیارک در سال 2017 سالبه یک رکورد نزدیک به سیاره ما خواهد رسید و برخی از دانشمندان پیشنهاد می کنند که حتی یک برخورد نیز ممکن است.
البته، شما نمی خواهید بدترین را باور کنید و باید امیدوار باشید که تمام محاسبات ستاره شناسان نادرست باشد، اما توصیه می شود فاجعه نزدیک را از قبل تجزیه و تحلیل کنید. این به ما امکان می دهد برای هر نتیجه ای که در آینده رخ می دهد آماده باشیم. علاوه بر این، بسیاری از فجایع مختلف از طبیعت کیهانی شناخته شده است.
ای سیارک بزرگ و وحشتناک
سیارک فایتون در سال 1983 کشف شد. حتی در آن زمان نیز با مقیاس و مدار اصلی خود توجه محققان را به خود جلب کرد. ستاره شناسان از تلاش برای درک درست این "ساکن" کیهانی دست برنداشتند و سعی کردند مسیر حرکت آن را به دور خورشید به طور دقیق محاسبه کنند. علاوه بر این، دانشمندان توانستند دوره چرخش آن را کشف کنند و همچنین ویژگی های ترموفیزیکی اولیه آن را درک کنند.
فایتون را می توان با خیال راحت به گروه آپولوس نسبت داد. این جرم آسمانی که به دور خورشید حرکت می کند، هر بار به حداکثر فاصله ای نزدیک می شود که ذاتی اجرام از این نوع نیست، یعنی 0.14 واحد نجومی (تقریباً 21 میلیون کیلومتر). محققان پیشنهاد کرده اند که فایتون جرم اصلی آسمانی بارش شهابی Geminid است که در اواسط زمستان به وضوح از زمین قابل مشاهده است.
شایان ذکر است که این جرم فضایی در مدار خود بیشتر شبیه یک دنباله دار است تا یک سیارک. مسیر حرکت آن به دور خورشید شبیه یک بیضی بسیار کشیده است (خروج از مرکز 0.9). علاوه بر این، سیارک در طول حرکت مداوم خود از مدار چهار سیاره زمینی عبور می کند. همه این داده ها دلایل زیادی برای فکر کردن به دانشمندان می دهد و همچنین حدس های آنها را در مورد ماهیت فایتون تأیید می کند. آنها معتقدند که این هسته سیلیکات یک دنباله دار است که در طول پرواز خود به دور خورشید پوسته یخی خود را از دست داده است.
برای تعیین دقیق شکل و اندازه یک جرم آسمانی، لازم است عکس های گرفته شده از زوایای مختلف جمع آوری شود. به عنوان یک قاعده، چنین عکس هایی را می توان پس از چندین دهه به دست آورد. ستاره شناس جوزف هانوس و تیمش توانستند از 55 عکس از فایتون که بین سال های 1994 تا 2015 گرفته شده بودند استفاده کنند. علاوه بر این، دانشمندان توانستند 29 منحنی نور را به لطف تلسکوپ های پیشرفته ای که در سرتاسر جهان قرار دارند، بدست آورند.
هانوس خاطرنشان کرد که همه این داده‌ها به بررسی دقیق شکل، ابعاد دقیق (5.1 کیلومتر) و دوره چرخش (3.6 ساعت) جسم کیهانی مورد مطالعه کمک کردند.
خطر فایتون
دیدار زمینیان با یک جرم آسمانی که اندازه آن بسیار بزرگتر از شهاب سنگ چلیابینسک است، باید در 12 اکتبر 2017 برگزار شود. چندین سال متوالی، دانشمندان در تلاش برای پیش‌بینی مسیر دقیق پرواز فایتون هستند، زیرا هیچ‌کس نمی‌خواهد دیدار پیش‌بینی‌شده اتفاق بیفتد. اما هنوز نمی توان با اطمینان گفت که آیا پیش بینی ها به حقیقت می پیوندند یا خیر. یک چیز واضح است - جسم کیهانی در فاصله حدود 10 میلیون کیلومتری به سیاره ما نزدیک می شود. تنها می توان حدس زد که چنین رویکردی چه عواقبی می تواند داشته باشد. خب، در این بین، اخترشناسان همچنان از نزدیک حرکات این جرم آسمانی را زیر نظر دارند و در تلاش برای کشف ترکیب آن هستند تا حتی بیشتر به حل ارتباط آن با بارش شهابی Geminid نزدیک شوند.
بزرگترین شهاب سنگ هایی که به زمین سقوط کرده اند
گوبا
این شهاب سنگ بزرگ ترین شهاب سنگ جهان به حساب می آید. در دوران ماقبل تاریخ در نامیبیا سقوط کرد. این بلوک برای مدت طولانی در زیر زمین بود و در سال 1920 کشف شد. مشخص شد که هنگام سقوط، وزن بدن کیهانی 90 تن بود، اما طی هزاران سال زیرزمینی و همچنین در طول عملیات تحقیقاتی، جرم آن به 60 تن کاهش یافت. علاوه بر این، بسیاری از گردشگران اکنون ترجیح می دهند حداقل یک ذره کوچک از جسم آسمانی را به خود اختصاص دهند، بنابراین گوبا همچنان به "کاهش وزن" ادامه می دهد.
تسارف
در سال 1922، کل استان آستاراخان توانست سقوط یک گلوله آتشین بزرگ را که با غرش کر کننده همراه بود، مشاهده کند. انفجار ناگهانی با بارش سنگ همراه شد. روز بعد از سقوط، ساکنان بلوک های سنگی با اندازه های مختلف را در حیاط خانه خود کشف کردند. بزرگترین سنگفرش 284 کیلوگرم وزن دارد و در حال حاضر در موزه ای به نام آن قرار دارد. فرسمان، در مسکو.
تونگوسکا
در سال 1908، یک انفجار قوی با قدرت 50 مگاتن در نزدیکی رودخانه Podkamennaya Tunguska رخ داد. چنین قدرتی تنها با انفجار یک بمب هیدروژنی امکان پذیر است. این پدیده با یک موج انفجاری قوی همراه شد که طی آن درختان عظیمی از ریشه کنده شدند. ساکنان روستاهای مجاور تمام پنجره های خود را از دست دادند، بسیاری از حیوانات و مردم مردند. ساکنان محلی ادعا کردند که چند دقیقه قبل از سقوط یک توپ درخشان را در آسمان دیدند که به سرعت به زمین نزدیک می شد. شایان ذکر است که حتی یک گروه تحقیقاتی نتوانسته بقایای شهاب سنگ تونگوسکا را کشف کند. با این حال، در منطقه سقوط، تعداد زیادی توپ سیلیکات و منیزیم یافت شد که نمی‌توانست در این منطقه تشکیل شود، بنابراین منشأ کیهانی است.
چلیابینسک
در 15 فوریه 2013، کل چلیابینسک توسط یک موج انفجار تکان داده شد - یک شهاب سنگ در نزدیکی شهر سقوط کرد. حدود 1600 نفر مجروح و شیشه های 300 خانه شکسته شد. دانشمندان ثابت کرده اند که این شهاب سنگ بعد از شهاب سنگ تونگوسکا دومین شهاب سنگ بزرگ بوده است. وزن بزرگترین قطعه ای که در منطقه سقوط پیدا شد 503.3 کیلوگرم است. دانشمندان هنوز در تلاشند تا بفهمند چرا منفجر شد و چگونه می توانستند ظاهر چنین جرم کیهانی بزرگ را در سیاره ما از دست بدهند.
بخش ویدیو
