مسکو، 20 دسامبر - ریانووستی، آندری استاناووف.مخفی کاری و استقلال بالا، تجهیزات رادیویی-الکترونیکی درجه یک و سیستم تسلیحات ضربتی قدرتمند با موشک های ضد کشتی مافوق صوت زیرکون. فرمانده نیروی دریایی روسیه، دریاسالار ولادیمیر کورولف، روز چهارشنبه قصد دارد خود را با طراحی اولیه یک زیردریایی هسته ای امیدوارکننده نسل پنجم "هاسکی" که توسط دفتر مهندسی دریایی سنت پترزبورگ "مالاشیت" ساخته شده است، آشنا کند. انتظار می رود که در آینده این زیردریایی خاص جانشین زیردریایی چند منظوره Pike and Ash شود که در حال حاضر در خدمت ناوگان هستند. در مورد آنچه جالب خواهد بود "هاسکی" - در مطالب RIA Novosti.

ظاهر یک زیردریایی هسته ای چند منظوره از نسل جدید مشخص شده استطرح پیشرفته زیردریایی هسته ای «هاسکی» به زودی تقدیم فرمانده کل نیروی دریایی ارتش می شود. فرض بر این است که این زیردریایی که ساخت آن برای سال های 2018-2025 برنامه ریزی شده است، به موشک های کروز مافوق صوت مجهز شود.

در حالی که بدنه خاکسترهای جدید در ذخایر Sevmash در حال افزایش است، و مرکز تعمیر کشتی Zvyozdochka در حال مدرن سازی Pike-B های شوروی است، نیروی دریایی و صنعت به خوبی درک می کنند: وقت آن است که کمی فراتر از افق نگاه کنیم. طراحی یک زیردریایی هسته ای چند منظوره نسل پنجم در حال انجام است. کار تحقیقاتی روی این پروژه در سال 2018 تکمیل خواهد شد، در حالی که بودجه برای ساخت و ساز قبلاً در برنامه تسلیحات دولتی برای 2018-2025 گنجانده شده است.

زرادخانه مافوق صوت

شرکت های کشتی سازی آماده هستند تا بلافاصله پس از اتمام سری Ash کار بر روی یک قایق جدید را آغاز کنند. به گفته معاون فرمانده کل نیروی دریایی، معاون دریاسالار ویکتور بورسوک، اولین هاسکی در سال های 2023-2024 به زمین گذاشته می شود. قرار است در پایان سال 2030 تکمیل و به ناوگان تحویل داده شود. حتی با توجه به داده های پراکنده ای که در فضای عمومی ظاهر می شود، بدیهی است که پروژه طبقه بندی شده از نظر علمی و فنی انقلابی خواهد بود.

بر اساس اطلاعات منابع باز، "کالیبر اصلی" جدیدترین زیردریایی روسی، زیرکون، یک سیستم موشکی مبتنی بر کشتی تهاجمی 3K-22 با موشک کروز مافوق صوت 3M22 خواهد بود که در حال آزمایش است. ایجاد این مجموعه توسط متخصصان شرکت NPO Mashinostroeniya در نزدیکی مسکو انجام می شود. همانطور که در مورد خود قایق، کار روی زیرکون ماهیت بسته ای دارد. تنها مشخص است که این موشک می تواند تا 5 تا 10 ماخ شتاب داشته باشد و به اهدافی در بردهای 300 تا 500 کیلومتر برسد. برای مقایسه: اکنون نیروی دریایی روسیه به موشک های ضد کشتی با حداکثر سرعت 2-2.5 ماخ مسلح شده است.

دریاسالار ولادیمیر کومیدوف، فرمانده سابق ناوگان دریای سیاه تأکید می کند: "تهدیدها علیه ما متراکم تر، روشن تر و خطرناک تر هستند. ما باید با چیزی پاسخ دهیم. من طرفدار همزیستی هستم تا یک قایق چند منظوره مانند تا حد ممکن همه کاره است. "به خصوص در فواصل طولانی. علاوه بر این، شما باید بتوانید تعیین هدف را نه تنها از وسایل شخصی خود، بلکه از فضا یا، به عنوان مثال، از هوانوردی نیز دریافت کنید."

پروژه نسل پنجم زیردریایی هسته ای "هاسکی"

بر اساس برآورد تعدادی از کارشناسان خارجی و روسی، زیرکون‌ها با حضور در زرادخانه نیروی دریایی روسیه قادرند بر اساس استفاده از گروه‌های ضربتی ناوهای هواپیمابر، یک بیضی بزرگ را تحت دکترین دریایی واشنگتن قرار دهند. به ویژه، سباستین رابلین، ستون نویس National Interest، موشک های زیرکن را بسیار خطرناک تر از گرانیت های شوروی می داند که توسط ناتو به عنوان کشتی شکسته ("کشتی شکسته") شناخته می شود.

همانطور که کومیدوف خاطرنشان می کند، با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، تعادل جهانی قدرت در اقیانوس ها به طور جدی تغییر کرده است و به هیچ وجه به نفع روسیه نیست. اگر اتحاد جماهیر شوروی همچنان می‌توانست با زیردریایی‌های هسته‌ای Antey و هواپیماهای حامل موشک‌های دریایی دوربرد در مقابل گروه‌های حمله ناو هواپیمابر ایالات متحده مخالفت کند، اکنون تقریباً هیچ استدلال بازدارنده‌ای باقی نمانده است. به گفته کومیدوف، ناوگان داخلی به زیردریایی‌های هسته‌ای چند منظوره جدید نیاز دارد که مجهز به موشک‌های ضد کشتی مافوق صوت قدرتمند نیستند.

دریاسالار ریانووستی گفت: «موشک زیر صوت دورتر و طولانی‌تر مشاهده می‌شود. بنابراین، عمل کردن بر روی آن آسان‌تر است. اگر چنین زیردریایی‌هایی وجود نداشته باشند یا تعداد کمی از آنها وجود داشته باشد، ما نمی‌توانیم هیچ کدام را انجام دهیم. یک عملیات دریایی جداگانه یا ایجاد یک گروه برای ناوهای هواپیمابر جنگی. عمق دفاعی یک ناو هواپیمابر در اقیانوس 1500 کیلومتر است. در مرحله انتقال، آنها به طور قابل اعتماد زیر آب، بالای آب و در هوا پوشیده می شوند. در اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام، ایالات متحده تسلط کامل دارد، و ما، متأسفانه، حتی جایی برای پرتاب گچ نداریم.»

ساکت و با روبات

شاید تفاوت اصلی بین هاسکی و کشتی‌های هسته‌ای نسل‌های قبلی، امضای آکوستیک پایین بی‌سابقه باشد. به گفته بورسوک، از این نظر، قایق جدید حداقل دو بار یاسنی و پیکه را شکست خواهد داد. اگرچه آنها را شاید آرام ترین در جهان می دانند. به طور خاص، Pike از یک سیستم استهلاک دو مرحله ای استفاده می کند - تمام مکانیزم های داخلی "پر سر و صدا" بر روی پایه های جذب شوک نصب می شوند، بلوک ها و مجموعه ها توسط کمک فنرهای پنوماتیک با طناب لاستیکی مخصوص از بدنه قایق جدا می شوند. و Vepr بهبود یافته که در سال 1996 به بهره برداری رسید دارای سیستم های فعال برای کاهش لرزش نیروگاه می باشد. در ناتو به او لقب Akula-2 داده شد. "درختان خاکستر" جدید حتی صدای کمتری ایجاد می کنند.

هنگام ایجاد زیردریایی نسل پنجم، برنامه ریزی شده است که به طور گسترده از مواد کامپوزیتی استفاده شود که با وزن مخصوص کم، استحکام بالا و مقاومت در برابر محیط های تهاجمی دریایی مشخص می شود. به لطف پر کردن قطعات الکترونیکی پیشرفته و همچنین اتوماسیون بسیاری از الگوریتم‌های کنترل کشتی و سلاح، هاسکی کاملاً فشرده است و می‌تواند به طور همزمان تعداد زیادی از اهداف را ردیابی کند. به گفته اولگ ولاسوف، رئیس بخش رباتیک مالاکیت، این زیردریایی قرار است به سیستم‌های روباتیک نظامی، ویژه و غیرنظامی مجهز شود که هم در آب و هم در هوا کار کند.

شایان ذکر است که طراحان روسی قبلاً شروع به کار کردن بسیاری از سیستم های خودکار مدرن روی زیردریایی های نسل چهارم کرده اند. به عنوان مثال، خدمه زیردریایی هسته ای جدید Project 885A Yasen-M تنها 64 نفر در مقابل 100-120 نفر برای سیولف ها و ویرجینیاهای چند منظوره آمریکایی هستند. احتمالاً خدمه هاسکی بیشتر کاهش خواهد یافت.

به منظور دستیابی به کاهش هزینه کشتی های سریالی، فرصت های جدی برای یکپارچه سازی در مرحله تحقیق و توسعه فراهم شده است. اول از همه، به دلیل استفاده گسترده از راه حل های طراحی و فناوری های آزمایش شده در پروژه های دیگر، از جمله ایجاد قایق های استراتژیک.

چند منظوره هسته ای

ساخت نسل پنجم زیردریایی های هسته ای پس از تحویل سری هفت زیردریایی چند منظوره پروژه 885 یاسن آغاز می شود که قرار است تا سال 2023 توسط نیروی دریایی ارتش به بهره برداری برسد. زیردریایی هسته ای سرب "Severodvinsk" در حال حاضر در خدمت است. دومین کشتی کازان به آب انداخته شده و در حال آزمایش است. در سال 2018 به نیروی دریایی تحویل داده می شود. برخلاف سورودوینسک، کازان بر اساس پروژه بهبود یافته Yasen-M (885M) ساخته شد. این موشک مجهز به مین‌ها، اژدرهای 533 میلی‌متری، موشک‌های کروز کالیبر-PL و P-800 اونیک‌های قدرتمندتر است که برای حمله به اهداف سطحی بزرگ طراحی شده‌اند.

دریاسالار ویاچسلاو پوپوف، یکی از اعضای هیئت نیروی دریایی تحت دولت، فرمانده سابق ناوگان شمال، دریاسالار ویاچسلاو پوپوف، متقاعد شده است: "امروز یک جنگ جهانی بعید است." "اما احتمال درگیری های منطقه ای مانند سوریه وجود دارد. بسیار زیاد است. تغییرات اهمیت فوق العاده ای دارند. بالاخره آنها می توانند نه تنها روی زمین، بلکه روی اهداف سطحی نیز کار کنند. همان "خاکستر" را بردارید: یک قایق زیبا، تمیز قرن بیست و یکم. همه چیز شما را دارد. من می خواهم. رویای خدمت در چنین ".

طبق دکترین دریایی روسیه، این زیردریایی ها هستند که تا رسیدن اولین هاسکی ها به هسته اصلی ضربتی نیروهای زیردریایی چند منظوره ناوگان تبدیل می شوند. همچنین، این فرماندهی عجله ای برای حذف قایق های چند منظوره پروژه 971 Pike-B و زیردریایی های موشکی پروژه 949A Antey ندارد. آنها به طور منظم در ناوگان شمالی و اقیانوس آرام خدمت می کنند.

به گفته دریاسالار، زمان نبردهای دریایی باشکوه و دوئل کشتی های جنگی به طور جبران ناپذیری در گذشته فرو رفته است و جای خود را به استراتژی جدیدی برای استفاده از نیروهای ناوگان داده است. اکنون با ارزش ترین کیفیت کشتی های جنگی و سلاح های آنها تطبیق پذیری است. پوپوف در مصاحبه با ریانووستی گفت: حامل موشک های کروز جهانی امروزه جزء ضروری در ساخت نیروی دریایی است.

بر اساس داده های ارائه شده در گزارش موسسه بین المللی مطالعات استراتژیک (IISS) موازنه نظامی، امروز گروه زیردریایی چند منظوره هسته ای روسیه شامل یک زیردریایی یاسن، 11 پایک، پنج آنتیف، دو زیردریایی هسته ای کندور پروژه 945A و سه زیردریایی است. - پروژه 671RTM ("پیک" نسل دوم). چندین قایق از پروژه 971 در حال حاضر در حال نوسازی عمیق با تجهیز مجدد به موشک های کروز کالیبر-PL هستند. همچنین، تا سال 2025، قرار است چهار Antey مجهز به موشک های ضد کشتی قدرتمند اما قدیمی P-700 Granit ارتقا یابد. لانچرهای "گرانیت" از قایق ها حذف می شوند و به جای آن تجهیزات "کالیبر" مدرن و "اونیکس" نصب می شود. مرمت "Anteev" توسط دفتر طراحی مرکزی سنت پترزبورگ "Rubin" انجام خواهد شد.

بنابراین، می‌توان انتظار داشت که ناوگان چند منظوره هسته‌ای زیردریایی با اولین هاسکی‌ها در ترکیبی تازه و به‌طور قابل توجهی جوان‌تر دیدار کند.

© عکس: SEVMASH پروژه زیردریایی "Ash-M"

با اشاره به مدیر کل دفتر طراحی مرکزی روبین، ایگور ویلنیت، گزارش شد که روبین توسعه زیردریایی های نسل پنجم، هسته ای و غیرهسته ای را آغاز کرده است. به گفته Vilnit، ایجاد ظاهر کشتی های جدید با در نظر گرفتن پیشنهادات و نظراتی که در طول عملیات کشتی های نسل های قبلی و زیردریایی های پروژه های جدید به ما می رسد انجام می شود. پیش از این ویکتور چیرکوف، فرمانده نیروی دریایی روسیه گفته بود که تولید سریال زیردریایی های نسل پنجم پس از سال 2030 در روسیه آغاز می شود.

در حال حاضر، اساس ناوگان زیردریایی روسیه از کشتی های نسل 3 تشکیل شده است. اولین زیردریایی متعلق به نسل چهارم - زیردریایی هسته ای استراتژیک "یوری دولگوروکی" پروژه 955 "بوری" - تنها در ژانویه 2013 با ناوگان مورد استفاده قرار گرفت. در مجموع، ناوگان روسیه 8 زیردریایی از این دست را دریافت خواهد کرد - 3 پروژه 955 Borey و 5 پروژه 955A Borey-A. همه آنها باید جایگزین زیردریایی های هسته ای نسل سوم پروژه 667BDRM Dolphin در ناوگان شوند، که در حال حاضر اساس نیروهای بازدارنده زیردریایی هسته ای روسیه را تشکیل می دهند.

زیردریایی‌های هسته‌ای نسل چهارم شامل کشتی‌های پروژه 885 یاسن نیز می‌شوند. در حال حاضر زیردریایی سرب این پروژه در حال آزمایش است و ممکن است در سال جاری وارد خدمت ناوگان روسیه شود. در مجموع، تا سال 2021، نیروی دریایی روسیه انتظار دارد 7 زیردریایی هسته ای یاسن را دریافت کند. از زیردریایی های غیر هسته ای، کشتی های نسل چهارم نیز شامل زیردریایی های دیزلی-الکتریکی پروژه 677 لادا می شوند. زیردریایی سرب این پروژه با نام «سن پترزبورگ» از اردیبهشت 1389 در ناوگان عملیات آزمایشی را طی می کند.

زیردریایی دیزلی برقی pr. 677 "لادا"

پیش از این، یکی از نمایندگان ستاد اصلی ناوگان هوایی گفته بود که زیردریایی های نسل پنجم که توسعه آنها تا سال 2020 در برنامه تسلیحات دولتی روسیه (GPV) گنجانده شده بود، برای استفاده از موشک های بالستیک و کروز یکپارچه خواهند شد. در عین حال، فرض بر این است که چنین کشتی‌هایی با اتوماسیون بیشتر سیستم‌های کنترل، سطح سر و صدای کمتر و راکتور ایمن دوربرد متمایز می‌شوند. اول از همه، ما در مورد اژدرهای جدید و موشک های کروز دوربرد صحبت می کنیم.

رئیس دفتر طراحی روبین تاکید کرد: چرخه حیات زیردریایی های مدرن از لحظه طراحی تحقیقاتی تا لحظه دفع زیردریایی حدود 50 سال است. بنابراین، هیچ چیز عجیبی در این واقعیت وجود ندارد که کار بر روی طراحی کشتی های جدید از قبل آغاز شده است. کار همیشه به این شکل انجام شده است. پس از اتمام کار طراحی یک نسل از زیردریایی ها، طراحان مرحله جدیدی را آغاز کردند. این یک گردش کار عادی است که به سادگی نمی تواند ثابت بماند.

در مورد نسل پنجم زیردریایی های هسته ای ضربتی، 2 مفهوم متضاد راه های توسعه احتمالی آنها وجود دارد: تکاملی و انقلابی. اولین آنها محتمل ترین است و شامل بهبود تدریجی راه حل های فنی موجود است که مشخصه زیردریایی های مدرن است. در عین حال، برخی از راه حل های موجود در حال حاضر در حد توسعه خود هستند و هزینه بسیار بالای زیردریایی های امروزی، طراحان را مجبور می کند تا تمام تلاش خود را برای کاهش هزینه نهایی و کاهش ابعاد آنها انجام دهند.

زیردریایی هسته ای استراتژیک پروژه 955 "بوری"

روش اصلی کاهش هزینه، افزایش انعطاف پذیری استفاده از زیردریایی های نسل 5 است. برای اجرای این امر در عمل، برنامه ریزی شده است که آنها را به ماژول های سلاح قابل تعویض و همچنین وسایل نقلیه زیر آب غیر مسکونی (UUV) و حتی پهپاد مجهز کنند. برای بهترین مکان روی کشتی چنین باری، قرار است بدنه زیردریایی ها را کوتاه کند و در عین حال قطر آن را افزایش دهد. در عین حال، امکان بازگشت به معماری دو بدنه وجود دارد، اما چنین راه حلی به الزامات کاهش قیمت سازه مرتبط نیست.

امروزه همه کشورهایی که برنامه‌های توسعه زیردریایی هسته‌ای خود را دارند به دنبال انواع جدید پیشرانه، خطوط بدنه جایگزین، راه‌های استفاده از تسلیحات، تعیین هدف و روش‌های تبادل اطلاعات بر اساس اصول فیزیکی جدید هستند. در عین حال، در هر صورت، اتوماسیون زیردریایی های نسل 5 به میزان قابل توجهی افزایش می یابد و نحوه استفاده از آنها در نبرد با مفهوم "جنگ شبکه محور" مرتبط می شود، زمانی که دشمن باید درگیر شود. نبرد با واحدهای رزمی انفرادی، بلکه با یک سیستم واحد و یکپارچه که شامل دارایی های سطحی، زیر آب، هوایی، زمینی و فضایی است. تمامی زیردریایی های آینده برای فعالیت در این «شبکه» طراحی خواهند شد.

استفاده از مفهوم "جنگ شبکه محور" و همچنین نظر تعدادی از کارشناسان متخصص مبنی بر بن بست بودن مسیر تکاملی توسعه ناوگان زیردریایی، منجر به پیدایش "مسیر انقلابی" شد. توسعه. اساس این مفهوم رد زیردریایی های هسته ای بزرگ "منسوخ" و تمرکز بر تولید زیردریایی های کوچک با جابجایی تا 1500 تن با یک نیروگاه هسته ای کمکی است. فرض بر این است که هر یک از مینی زیردریایی ها به صورت جداگانه قادر به حل مشکلات پیچیده نیستند. آنها از نظر خودمختاری، برد تسلیحات و تعیین هدف، قابلیت دریانوردی محدود خواهند بود، اما یک گروه مستقر از چنین زیردریایی ها از نظر کارایی از هر رزمناو زیردریایی مدرن پیشی خواهد گرفت. و از دست دادن بخشی از چنین گروهی، انجام ماموریت اصلی رزمی را به خطر نمی اندازد.

زیردریایی هسته ای چند منظوره pr. 885 "Ash"

به هر حال، با تمام منطقش، این مفهوم در حال حاضر برای اکثر نمایندگان نیروی دریایی ایالات متحده و همچنین روسیه با توجه به محافظه کاری آنها کاملاً آینده نگر به نظر می رسد. احتمالاً این ایده می تواند در چارچوب نسل ششم زیردریایی ها اجرا شود، اما در 10-15 سال آینده توسعه ناوگان بدون هیچ "جهش" غیرمنتظره مسیر تکاملی توسعه را دنبال خواهد کرد.

در حال حاضر دفاتر طراحی روبین و مالاکیت به عنوان اصلی ترین توسعه دهندگان قایق در کشور محسوب می شوند. طراحان هر دو دفتر طراحی موافق هستند که زیردریایی های آینده در نهایت به معماری یک و نیم بدنه یا تک بدنه با حاشیه شناوری 15 درصد روی خواهند آورد. فولاد کم مغناطیسی همچنان به عنوان ماده اصلی ساختاری استفاده خواهد شد، اما در عین حال، سهم مواد کامپوزیت مورد استفاده برای کاربردهای داخلی و خارجی به میزان قابل توجهی افزایش خواهد یافت. علاوه بر این، جستجو برای راه حل هایی در حال انجام است که اجازه می دهد تا نرده های سنتی دستگاه های جمع شونده را به نفع راه حل های طراحی جایگزین کنار بگذاریم، به عنوان مثال، یک پل ناوبری جمع شونده، تاشو در یک روبنای توسعه یافته و غیره. در عین حال، در حال حاضر هیچ پیش نیاز خاصی و نیاز به افزایش سرعت، استقلال یا عمق غوطه وری زیردریایی ها وجود ندارد. با این حال، کاهش جابجایی می تواند منجر به کاهش خدمه قایق ها و اتوماسیون گسترده تاسیسات و تجهیزات کشتی شود.

در قایق های نسل 5، انتقال نهایی به نیروی محرکه جت آب انتظار می رود، شاید حتی با موتور ملخ بیرونی به عنوان مجموعه اصلی پیشران قایق با جابجایی نهایی ملخ های کلاسیک از صحنه. اگر در مورد تسلیحات موشکی چنین زیردریایی صحبت کنیم، به احتمال زیاد سرعت پرواز مافوق صوت خواهد داشت. در عین حال، توسعه قایق ها در راستای بهبود الگوریتم های استفاده رزمی و الکترونیک داخلی انجام می شود.

زیردریایی دیزلی-الکتریکی pr. 636.3 "Varshavyanka"

با ظهور اولین مجتمع هیدروآکوستیک با آنتن کمانی شبه منسجم "لیرا" بر روی زیردریایی های دیزلی-الکتریکی پروژه 677 "لادا"، ناوگان تمایل به تجهیز آنتن های مشابه و زیردریایی های هسته ای علاوه بر آنتن های داخلی دارد. ، که ابعاد آن نیز در حال رشد است. این اقدامات امکان افزایش چشمگیر دیافراگم دستگاه های آنتن را فراهم کرد. با توجه به رد آنتن‌های کروی بسیار بزرگ و سنگین HAC با سیستم‌های بالاست، کپسول‌های قوی و عناصر چفت‌کننده عظیم، امکان آزادسازی حجم‌های قابل‌توجهی واقع در کمان زیردریایی‌ها وجود خواهد داشت. این امر از یک سو منجر به کاهش ابعاد بدنه قایق، ساده‌سازی طراحی و کاهش هزینه کل HAC می‌شود و از سوی دیگر به مهندسان اجازه می‌دهد تا به جای کمان بازگردند. از لوله های اژدر که از نظر فنی و تاکتیکی مفیدتر است.

اگر در مورد سلاح های زیر آب صحبت کنیم، در بین کارشناسان نظرات متفاوتی در این مورد وجود دارد. در حال حاضر اعتقاد بر این است که کالیبر 533 میلی متر برای اژدرهای موشکی و اژدرها دیگر اجرای ویژگی های حمل و نقل کافی مهمات (سرعت و برد) را تضمین نمی کند و بنابراین لازم است به کالیبر بزرگتر - 650 میلی متر با امکان بازگشت. قرار دادن یک سلاح جنگی قوی تر بر روی این گونه اژدرها، قطعات و یک سیستم خانه داری کامل. با این حال، در کنار این، اژدرهای 650 میلی متری دارای جرم بزرگ (حدود 5 تن در مقابل 2 تن برای اژدرهای 533 میلی متری) و طول (حدود 11 متر) هستند. و این به نوبه خود منجر به عارضه و افزایش محفظه های اژدر، بارگیری اژدر و شارژرها و کاهش مهمات قایق می شود. در کنار این، این عقیده وجود دارد که برای زیردریایی های امیدوار کننده منطقی است که تعداد لوله های اژدر برای تولید رگبارهای عظیم در تعداد زیادی از جمله اهداف مختلف با استفاده از سیستم های تسلیحاتی مختلف افزایش یابد.

منبع اطلاعات:
-http://vz.ru/news/2013/3/18/624879.html
-http://lenta.ru/news/2013/03/18/nsub5gen
-http://vpk.name/news/68946_sovetskie_i_rossiiskie_atomnyie_podvodnyie_lodki_4go_i_5go_pokolenii_chast_2.html
-http://vpk.name/news/68890_sovetskie_i_rossiiskie_atomnyie_podvodnyie_lodki_4go_i_5go_pokolenii_chast_1.html

معاون فرمانده کل نیروی دریایی ارتش روسیه در امور تسلیحات، گفت: نیروی دریایی روسیه امیدوار است در دهه 2030 زیردریایی های هسته ای جدید نسل پنجم را دریافت کند.

بورسوک در 30 نوامبر به TASS گفت: «ناوگان در حدود دهه 1930 دریافت قایق های نسل پنجم را آغاز خواهد کرد. اطلاعات بسیار کمی در مورد این برنامه ساخت زیردریایی جدید هاسکی وجود دارد. پیش بینی می شود دفتر طراحی "مالاخیت" اولین پیش نویس طرح را در تابستان 2018 ارائه کند.

احتمالاً نوع جدید قایق ها در سه نسخه زیردریایی هسته ای چند منظوره، زیردریایی هسته ای مجهز به موشک های کروز و زیردریایی هسته ای با موشک های بالستیک ارائه خواهد شد. انتظار می‌رود که هر سه مدل دارای طراحی بدنه یکسان و همچنین سیستم‌های سونار و پیشرانه یکسانی باشند.

متن نوشته

روسیه چگونه قصد مقابله با آمریکا را دارد

The National Interest 05/13/2017

"کورسک" به عنوان "نقطه بدون بازگشت"

Jyllands-Posten 15.04.2017

قرارداد نظامی-فنی بین دهلی و مسکو

The National Interest 2016/10/21 جابجایی قایق جدید بسته به نسخه از 4 تا 6 هزار تن خواهد بود، اگرچه نسخه با موشک های بالستیک احتمالاً به طور قابل توجهی بزرگتر خواهد بود زیرا ICBM ها فضای زیادی را اشغال می کنند. اما از آنجایی که روسیه اکنون شروع به ساخت نوع جدیدی از زیردریایی موشک بالستیک کرده است، قایق های پروژه هاسکی کمترین احتمال را دارند که ساخته شوند.

ماه گذشته، روسیه اولین زیردریایی Borey-A Project 955A را که متعلق به کلاس موشک های استراتژیک یوری دولگوروکی است، پرتاب کرد. وزارت دفاع روسیه در حال حاضر بر روی نسخه مدرن تر این پروژه به نام Borey-B کار می کند. تا سال 2025، روسیه قصد دارد در مجموع 8 SSBN Borey بسازد. از جمله آنها سه قایق پروژه Borey و پنج رزمناو موشکی کلاس Borey-2 هستند.

بدیهی است که قایق هاسکی جدید دارای عناصر جدید بسیاری است، مانند سیستم های کاهش نویز بهبود یافته از قایق های Borey و Yasen پروژه 885-M. با توجه به کمبود بودجه، یکی از اهداف اصلی در ایجاد هاسکی پایین نگه داشتن هزینه های ساخت تا حد ممکن در مقایسه با قایق های قبلی ساخت شوروی خواهد بود.

قایق های هاسکی احتمالا موشک های کمتری نسبت به زیردریایی های یاسن دارند. ساخت زیردریایی هاسکی بلافاصله پس از اتمام کار آخرین زیردریایی یاسن آغاز خواهد شد. در حال حاضر پنج قایق از پروژه Yasen-M در حال ساخت است و تنها یک زیردریایی K-329 Severodvinsk وارد ساختار جنگی ناوگان روسیه شده است.

به گفته وزارت دفاع روسیه، آخرین قایق پروژه یاسن باید تا سال 2020 وارد نیروی دریایی شود. اما همانطور که قبلاً اشاره کردم، روسیه به دلیل محدودیت های بودجه بعید است تا سال 2020 بیش از دو قایق Yasen-M را راه اندازی کند. آنها یکی از گران ترین سیستم های تسلیحاتی هستند که تاکنون در روسیه ساخته شده است.

دفتر طراحی مرکزی Rubin که قایق پروژه Borey را طراحی کرد، طراحی اولیه یک زیردریایی غیرهسته ای نسل پنجم جدید پروژه Kalina را در ماه جولای به پایان رساند. اساس این زیردریایی دیزلی-الکتریکی باید زیردریایی ضربتی Project 677 Lada باشد.

مطالب InoSMI فقط شامل ارزیابی رسانه های خارجی است و موضع سردبیران InoSMI را منعکس نمی کند.

مقدمه ای که هنوز اتفاق نیفتاده است

در 20 ژانویه 2020، زیردریایی هسته ای یو اس اس مریلند کلاس اوهایو با 24 موشک بالستیک روی عرشه، پایگاه دریایی کینگز بی را برای گشت زنی رزمی ترک کرد. این یک سفر معمولی برای انجام وظیفه رزمی به بخش مرکزی اقیانوس اطلس بود، جایی که کشتی هفته ها منتظر بود تا دستوری دیگر صادر نشود و خدمه ناو موشک انداز زیردریایی را به پایگاه بازگرداند. اما این سفر غیرعادی بود.

در 18 نوامبر 2019، زیردریایی اتمی K-139 Belgorod پایگاه ناوگان شمالی نیروی دریایی روسیه Zapadnaya Litsa را ترک کرد. آزمایشات دولتی در بهار به پایان رسید و امروز اولین عملیات نظامی او آغاز شد. در اوایل دسامبر، بدون توجه به اقیانوس اطلس شمالی، او به آرامی به سواحل شرقی آمریکای شمالی نزدیک شد. دو ربات هسته‌ای بدون سرنشین اول ("Bort-1" و "Bort-2") که به عنوان محموله با سیستم‌های مدرن برای شناسایی NK و زیردریایی‌های دشمن مجهز شده‌اند، محفظه‌های خود را در 400 مایلی شمال شرقی خلیج کینگز نیروی دریایی ایالات متحده ترک کردند. آنها با یک حرکت کم صدا به ساحل نزدیک شدند و به معنای واقعی کلمه در عرض چند روز یک سیستم ردیابی ثابت مدرنیزه شده را باز کردند که خروجی ناوهای موشکی هسته ای را پوشش می داد و ... در پایین آن پنهان شدند. لازم نبود زیاد منتظر بمانیم. جستجوی فعال برای زیردریایی‌های هسته‌ای روسی توسط سیستم‌های ردیابی سیار از کشتی‌ها و هواپیماها از روز قبل آغاز شد و به سیگنال آمادگی شماره 1 تبدیل شد. "هدف" در اوایل صبح روز 20 ژانویه ظاهر شد. ناو موشک انداز به آرامی، در تلاش برای ادغام با پایین، زیر پوشش کشتی های باری که در مسیرهای توصیه شده حرکت می کردند، عبور کرد و "Board-1" به طور نامحسوسی خود را به او چسباند.

یک راکتور کوچک با یک خنک کننده فلزی مایع، که باعث می‌شود پمپ‌های گردش قوی در آن وجود نداشته باشد، این دستگاه را از نقاب برمی‌دارد، در پی یک کشتی آمریکایی با انرژی هسته‌ای و ابعاد کوچک آن (طول 24 متر و قطر 1.6 متر) ) آن را از سیستم های ردیابی دشمن مخفی کرد. در این زمان، "بورد-2" زیردریایی "کالیفرنیا" (نوع "ویرجینیا") را که خروجی "مریلند" را پوشش می داد، زیر نظر داشت. و در جایی دورتر در اقیانوس، "برد-3" و "برد-4" گاردهای رزمی را برای K-139 انجام دادند و به یک ناو موشک انداز آمریکایی حمله کردند.

قبلاً در فوریه 2020 ، در Zapadnaya Litsa ، آنها برنده مشروط را در یک جنگ مشروط ملاقات کردند که هرگز شروع نشد.

مفهوم اجتناب ناپذیری

جنگ سرد در نیمه دوم قرن بیستم به دلایلی جنگ نامیده شد. اسلحه ها به سختی شلیک می کردند، اما جنگ ادامه داشت. هر روز طراحان، مهندسان، کارگران محصولات خود را خلق می کردند که قرار بود در این رویارویی نامرئی، پیروزی را برای کشورشان به ارمغان بیاورند. نتیجه آن با خیانت رقم خورد، اما این کار فداکارانه روزانه صدها هزار نفر بود که برای چندین دهه اجازه نداد وحشتناک ترین جنگ در تاریخ بشر رخ دهد.

اما همه چیز به حالت اول برگشته است. امروز شاهد رویارویی جدیدی هستیم که برگ های برنده آن برای دولت های کشورها کار صدها هزار نفر است که در سکوت دفاتر طراحی و کارگاه ها برای جنگی که دائما در جریان است، سلاح های پیروزی می سازند.

چه چیزی جهان را از جنگ جهانی سوم در قرن بیستم باز داشت؟ فقط اجتناب ناپذیری قصاص از طرف دیگر. اگر در دهه‌های 1950 و 1960، ایالات متحده این فرصت را داشت که به امید یک نتیجه قابل قبول جنگ، یک حمله پیشگیرانه به اتحاد جماهیر شوروی انجام دهد، در اوایل دهه 1970، سپر هسته‌ای اتحاد جماهیر شوروی هر رویدادی را به یک ماجراجویی تبدیل کرد. پایانی که به راحتی قابل پیش بینی است سیستم های تهاجمی از سیستم های دفاعی پیشی گرفته اند.

با دو باتوم ابر هسته ای که بر فراز آن قرار گرفته اند، جهان پایدارتر و امن تر شده است.

درگیری هایی که تقریباً به جنگ جهانی در کره و کوبا منجر شد، از بین رفته است. به نظر می‌رسید که جنگ‌ها سرانجام منطقه‌ای، یعنی استعماری شدند، زمانی که ابرقدرت‌ها با کمک ماهواره‌های خود، یکدیگر را از یک نقطه زمین و سپس از قسمت دیگر تحت فشار قرار دادند.

فقط سیستم‌های دفاعی «شریک‌های» قسم خورده می‌توانند این تعادل پایدار را متزلزل کنند و به آنها اجازه دهند پتانسیل هسته‌ای یکدیگر را خنثی کنند. نمی توان گفت که فقط آمریکا در دفاع ضد موشکی خود مشغول بوده است. اتحاد جماهیر شوروی در این زمینه به موفقیت های بسیار چشمگیری دست یافت، و اگر فروپاشی آن نباشد، ممکن است در نهایت بتواند در این رقابت برای «امنیت» پیروز شود. اما تاریخ خلاف این حکم را صادر کرد.

از دهه 1990، ایالات متحده منتظر بوده است. آنها منتظر بودند تا قدرت سابق نیروهای مسلح شوروی چنان سقوط کند که امکان تعیین شرایط نهایی تسلیم آن به مسکو وجود داشته باشد. همه چیز به سمت این پیش می رفت، اجتناب ناپذیر به نظر می رسید، اما زیگزاگ دیگری از تاریخ و احیای قدرت نظامی روسیه بار دیگر این پرسش را در مورد نیاز به ایجاد یک سیستم دفاعی جهانی مطرح کرد.

جنگ "زمینی" علیه "دریا"

روسیه عمدتاً یک قدرت زمینی است. به منظور جلوگیری از حمله تلافی جویانه به قلمرو ایالات متحده از طرف آن، سرکوب نیروهای هسته ای استراتژیک (سیستم های بازدارنده هسته ای) فدراسیون روسیه فقط از فضا (در فضا) یا از هوا امکان پذیر است. در نهایت، این دلیلی بود که ایالات متحده منحصراً به چنین سلاح هایی به عنوان سلاح های تهاجمی متکی بود.

و سیستم های محافظت در برابر آنها (ABM) بسیار گسترده شده اند.

به نوبه خود، ایالات متحده از دریا بسیار آسیب پذیر است. تمام قدرت آنها در درجه اول نیروی دریایی است. مراکز صنعتی و اداری بزرگی در منطقه ساحلی قرار دارند و به همین دلیل همراه با آسیب های هوایی و فضایی می توانند از زیر آب نیز تخریب شوند. تصادفی نیست که در اتحاد جماهیر شوروی بود که ایده ایجاد T-15 "اژدر تزار" متولد شد که می توانست به طور مخفیانه به سواحل آمریکا نزدیک شود و در نزدیکی ساحل منفجر شود و سواحل را نیز بپوشاند. یک سونامی قدرتمند یا سوزاندن شهرهای ساحلی در یک انفجار حرارتی.

ماهیت این ایده این است که تشخیص اجسام کوچک زیر آب، حتی امروزه، یک مشکل فنی بزرگ است. تصادفی نیست که بشر به اسرار خلقت کیهان نفوذ کرده است و می تواند اجرام را در فاصله میلیاردها سال نوری رصد کند، اما عملاً چیزی در مورد کف اقیانوس نمی داند. در همین حال، هزینه یک وسیله نقلیه کوچک زیر آب به طول چند ده متر و قطر یک و نیم که قادر به رساندن کلاهک گرما هسته ای به یک هدف باشد، بیش از چند ده میلیون دلار نخواهد بود.

قابل مقایسه با هزینه حتی یک ICBM که تأثیر مشابهی را در آینده نزدیک تضمین نمی کند.در عین حال، اگر اژدری با سرعت کم به هدف نزدیک شود، تنها به صورت تصادفی قابل شناسایی است.این گونه بود که مشهورترین فعال حقوق بشر شوروی، آندری ساخاروف، پیشنهاد تخریب ایالات متحده را در صورت درگیری جهانی داد.

مفهوم مشابهی در آن زمان توسط رهبری اتحاد جماهیر شوروی پذیرفته نشد، اما چند دهه بعد، و در پی پیشرفتی در سیستم های ردیابی و کنترل از راه دور برای وسایل نقلیه زیر آب، به خاطر سپرده شد. علاوه بر این، نه تنها به عنوان یک سلاح تلافی جویانه (در صورت لزوم)، بلکه به عنوان نوعی سیستم دفاع موشکی زیر آب نیز استفاده خواهد شد.

فلسفه قایق نسل پنجم

شورای علوم وزارت دفاع ایالات متحده در گزارشی با عنوان "زیردریایی آینده" در آغاز قرن اخیر خاطرنشان کرد:

هدف تحقیق باید افزایش شدید محموله زیردریایی‌های هسته‌ای، از جمله سیستم‌های شناسایی و تعیین هدف، سلاح‌ها باشد. در عین حال، اولویت باید به سیستم‌ها و سلاح‌های جدید تشخیص داده شود و نه به ES جدید.

باید توجه ویژه ای به توسعه UUV ها (وسایل نقلیه زیردریایی خالی از سکنه - یادداشت نویسنده) برای زیردریایی ها شود که باید به طور قابل توجهی منطقه عملیات در نزدیکی ساحل دشمن و محدوده وظایفی را که باید حل شود گسترش دهد. از آنجایی که هر افزایش بعدی در مخفی کاری زیردریایی ها بیشتر و گران تر است (بسیار گران تر - ویرایش)، توصیه می شود هزینه افزایش مخفی کاری زیردریایی ها را افزایش ندهید، بلکه این سرمایه ها را به سمت ایجاد انعطاف پذیری بیشتر هدایت کنید. استفاده از سلاح های مختلف) پرتابگرها که باید جایگزین TA شوند. در این راستا، تغییر رویکرد سنتی به اتاق اژدر توصیه می شود.

قبلاً در زیردریایی های هسته ای از نوع Seawolf ، آمریکایی ها برای اولین بار از لوله های اژدر 650 میلی متری استفاده کردند که امکان شلیک مخفیانه اژدرها را با استفاده از پرتابگرهای ویژه امکان پذیر کرد. در آن زمان، این اوج نبوغ فنی آنها بود. آنها هرگز ربات های جنگی تمام عیار را خلق نکردند: خودمختار، نامحسوس، مرگبار.

و در این زمان در روسیه برای چندین سال:

الف) آزمایش های یک نوع اساسی جدید از سلاح های زیر آب در حال انجام است (تست های فنی در زیردریایی سارووف انجام می شود).

ب) قایق 949 پروژه K-139 "Belgorod" برای دومین بار رها شد (برای کار کردن تاکتیک های انجام نبرد با نوع جدیدی از سلاح).

ج) در تابستان 2014، اولین زیردریایی اتمی نسل پنجم جهان در شدیدترین مخفیانه به زمین گذاشته شد.

همانطور که برای چنین مواردی باید باشد، اطلاعات بسیار کمی در حوزه عمومی در مورد این برنامه وجود دارد. درست است، پاییز گذشته، رهبری روسیه مجوز نوعی نشت را صادر کرد، که درک دقیق‌تر ماهیت آنچه را که اتفاق می‌افتد ممکن می‌سازد (به هر حال، ویژگی‌های "کلی" T-15 شوروی در رسانه ها اعلام شد. که با ابعاد "محصول" جدید در حال آزمایش در "ساروف" بسیار متفاوت است و این را باید به خاطر داشت).

من فکر می کنم بسیاری از این نقاشی "در جزئیات درست نیست" و ظاهر آن عمدتاً به دلیل نشت اطلاعات قبلی است تا روزنامه نگاران علاقه مند را از مسیر دور کند.

و برای ارضای کنجکاوی سرکوب ناپذیر آنها که در غیر این صورت راه به جایی نخواهد برد.

اما می توان نتیجه گیری هایی کرد.

قایق های جدید نسل پنجم روسی با مفهوم جنگ بدون تماس مطابقت دارند، زمانی که نه کشتی های جنگی، بلکه ماژول های خالی از سکنه آنها وارد رویارویی مستقیم با دشمن می شوند. سلاح اصلی قایق‌های 09851 از نوع خاباروفسک، زیردریایی مینی هسته‌ای غیرمسکونی Status-6 خواهد بود.

نام از "نشت" گرفته شده است، و نه این واقعیت که آن را واقعی است.

با توجه به نسخه های مختلف (و به دور از این واقعیت که کشتی دقیقاً ظاهری مشابه تصویر خواهد داشت) چندین نسخه از قایق وجود دارد که از 2 تا 6 ماژول جنگی خالی از سکنه را حمل می کند. این امکان وجود دارد که هنگام طراحی کشتی، از یک اصل بلوک استفاده شده باشد، که امکان ساخت چندین قایق مختلف را بدون تغییرات عمده، که هم از نظر اندازه و هم در ماموریت های جنگی متفاوت هستند را می دهد.

این ایده توسط یک نیروگاه هسته ای کوچک پیشنهاد شده است که می تواند در یک قایق با جابجایی بسیار کمتر از 10000 تن اعلام شده نصب شود.

لیرا جلوتر از زمان

چگونه می توان پروژه لیرا (زیردریایی هسته ای pr. 705 [K]) را به خاطر آورد که ارزیابی های بسیار متفاوتی از متخصصان دریافت کرد.

قدرت قایق نسبت رانش به وزن آن (نسبت نیروگاه به جابجایی) بود.

این زیردریایی هسته ای مینیاتوری کوچکتر از ورشاویانکا معروف بود.

شتاب به حداکثر سرعت (بیش از 41 گره دریایی) در یک دقیقه انجام شد و امکان جاخالی دادن اژدرهای متعارف دشمن را با مانور ساده فراهم کرد. همچنین جدا شدن از یک قایق از این نوع توسط هیچ زیردریایی استراتژیک ایالات متحده غیرممکن بود. بالاترین سطح اتوماسیون باعث شد تا خدمه قایق به 32 نفر کاهش یابد. علاوه بر این، تنها دو محفظه کشتی مسکونی بود. در مجموع، این امکان تجهیز آن به یک کپسول تخلیه خدمه اضطراری را فراهم کرد که احتمال زنده ماندن در صورت تصادف یا در یک نبرد واقعی بسیار زیاد بود.

به هر حال، برخلاف تصور عمومی، میزان تصادف راکتور زیردریایی Project 705 کمتر از راکتورهای نوع معمولی بود (به دلیل عدم وجود مدار ثانویه فشار بالا).

قایق های نوع لیرا از زمان خود جلوتر بودند.

اگر در آن زمان اصول دیگری برای گرفتن نیرو و انتقال آن به میل پروانه اعمال می شد، قایق هایی از این نوع نیز از نظر صدای آکوستیک در بین تمام زیردریایی های هسته ای بی صداترین خواهند بود (امروزه چنین دستگاه هایی وجود دارند) و اگر ما از پیشرانه جت به جای پروانه مانند سیولف آمریکایی استفاده کنید، سپس ...

جنبه ضعیف قایق های Project 705 (K) نیاز به حفظ دمای نسبتاً بالا راکتور بین مبارزات جنگی بود. اما این 30 سال پیش بود. امروزه این مشکل به طور اساسی برطرف شده است. به طور کلی، قایق های این پروژه در بسیاری از مناطق پیشرفت کردند و اگر اتحاد جماهیر شوروی فروپاشی نمی شد، فرزندان آنها مدت هاست که گستره اقیانوس ها را شخم می زدند.

اما بیایید در مورد گذشته صحبت نکنیم. همه اینها همچنان در قایق های جدید روسیه خواهد بود.

چنین افکاری با پیشرفت در حال ظهور در راکتورهای عمرانی مشابه در روسیه (BREST-300) پیشنهاد می شود. و خود Status-6 طبق برخی گزارش ها دارای راکتورهایی از این نوع خواهد بود.

برای اهداف تحقیقاتی

در همین حال، سیستم های تسلیحاتی جدید (غیر مسکونی) در حال حاضر برای افزایش قلمرو روسیه استفاده می شود.

در سال 2013، کمیته فرعی سازمان ملل دریای اوخوتسک را در واقع دریای داخلی روسیه به رسمیت شناخت. این کشور 52 هزار کیلومتر مربع مساحت داشته است. اما مبارزه اصلی برای قطب شمال هنوز در راه است. در اوایل دهه 2000، یک کمیسیون فرعی سازمان ملل درخواست RF را برای بخش قابل توجهی از قفسه قطب شمال با مساحت 1.2 میلیون کیلومتر مربع (دو اوکراین در مرزهای 2013) رد کرد. او خواستار مدرک شد. و چندین کشور جهان به طور همزمان شروع به جستجوی آنها کردند.

در سال 2007، اکسپدیشن Arktika-2007 انجام شد که با استفاده از زیردریایی های اعماق دریا Mir-1 و Mir-2، بستر دریا را کاوش کرد. اما معلوم شد که توانایی‌های دانشمندان صلح‌جو ناکافی است و ارتش از تیپ 29 زیردریایی جداگانه در جستجوی "شواهد" شرکت کرد.

زیردریایی مینی هسته ای AS-31 "Losharik" با جابجایی 2000 تن و خدمه 25 نفره برای عملیات های رزمی ویژه ایجاد شد.

به هر حال، قایق K-139 Belgorod در حال ساخت، که در ابتدای مقاله ذکر شد، می تواند حامل آن باشد، و من به سادگی در ابتدای مقاله داستانی در مورد اینکه چگونه قایق های جدید روسی می توانند به سرعت واقعاً نابود کنند، قرار ندادم. سیستم جهانی خود ردیابی که برای چندین دهه ایجاد شده است (این موضوع یک مقاله جداگانه است).

در سال 2012، زیردریایی هسته ای BS-136 "اورنبورگ" از تیپ 29 ناوگان شمالی، با استفاده از دستگاه AS-31، تحقیقاتی را در مناطق مورد مناقشه در اعماق آب انجام داد، جایی که نمونه های خاک جمع آوری شد. این داده ها همچنین در هنگام بررسی اختلافات ارضی در قطب شمال مورد استفاده قرار خواهند گرفت.

به طور کلی سیستم AC-31 کارایی و پتانسیل قابل توجه خود را نشان داده است. این می تواند طیف گسترده ای از وظایف را به نفع ادارات نظامی و غیرنظامی فدراسیون روسیه حل کند.

امروزه نیروی دریایی روسیه دارای یک قایق حامل لوشاریک است. تا پایان سال، دومین کشتی BS-64 "Podmoskovye" (قایق استراتژیک تبدیل شده پروژه 667BDRM "Dolphin") باید به بهره برداری برسد. و بلگورود که در بالا ذکر شد سومین کشتی و حامل همزمان وسایل نقلیه اتمی سرنشین دار و بدون سرنشین در عمق دریا (از جمله پرکاشن) خواهد شد.

"قایق آینده" آمریکایی، ساخته شده در روسیه

البته نمی توان گفت که Antey تبدیل شده به طور کامل با الزامات آمریکا برای قایق های آینده مطابقت خواهد داشت.

حتی با در نظر گرفتن استفاده از فناوری هایی برای کاهش دید صوتی آن به سطح قایق های نسل چهارم و سیستم های کنترل جدید.

اما باید بدانید که این یک قایق آزمایشی برای آزمایش فناوری برنامه است. و در حال حاضر می تواند کل ناوگان زیردریایی ایالات متحده را منسوخ کند. و هنگامی که نسل جدیدی از قایق ها توسط صنعت تسلط یافتند (و با توجه به اندازه کوچک احتمالی آنها، می توان آنها را در تعداد قابل توجهی از کارخانه های کشتی سازی ساخت)، واشنگتن باید به یک مسابقه تسلیحاتی جدید در دریا بپیوندد. و این که معشوقه فعلی دریاها دارای عقب ماندگی فنی برای دفع چنین تهدیدی است، هنوز واقعیت ندارد. بنابراین، ظهور قایق های نسل پنجم روسی (هم ضد زیردریایی و هم ضربتی) چالشی برای ایالات متحده است. چالشی شبیه به ظاهر سیستم دفاع موشکی آنها.

که هنوز وجود ندارد

و از سوی روسیه، این می تواند به عنوان یکی از پاسخ های نامتقارن به مسابقه تسلیحاتی دیگری که 15 سال پیش توسط واشنگتن راه اندازی شد، تلقی شود.

این مقاله گردآوری تلاش خصوصی یک دانشجوی دانشکده کشتی‌سازی و مهندسی دریایی در دانشگاه فنی هامبورگ برای شفاف‌سازی اطلاعات اغلب بسیار نادرست و متناقض در مورد پروژه‌های مدرن زیردریایی هسته‌ای روسیه است که در رسانه‌ها دست به دست می‌شود. با این وجود، دقیقاً مبتنی بر اطلاعات منابع باز است، و همچنین شامل تعدادی از نتیجه گیری های منطقی نویسنده بر اساس آن است، و بنابراین به هیچ وجه ادعا نمی کند که منبع قابل اعتمادی است. انجمن های مختلف روسی زبان کمک بزرگی در ایجاد مقاله شده اند، که تقریبا ناممکن است نام افرادی را که این مقاله تا حدی مدیون کمک آنهاست. و با این حال وظیفه خود می دانم که از همه دست اندرکاران هر چند ناشناس تشکر کنم.

طبقه بندی زیردریایی های هسته ای بر اساس نسل

در حال حاضر، طبقه بندی مشروط زیردریایی های هسته ای بر اساس نسل ها بسته به زمان ایجاد، اهداف کاربرد و راه حل های فنی مورد استفاده وجود دارد. بنابراین، به عنوان مقدمه، منطقی است که تمام نسل‌های موجود زیردریایی‌های هسته‌ای را فهرست کنیم و تفاوت‌های اصلی و معیارهایی را که بر اساس آن‌ها متمایز می‌شوند، نام ببریم.

نسل اول: نمایندگان معمولی نسل اول زیردریایی های هسته ای اولین زیردریایی های هسته ای در اوایل تا اواسط دهه 50 هستند. اینها شامل پروژه های شوروی 627/627A، 645، 658 / 658M، 659، 675/675MK و زیردریایی های هسته ای آمریکایی از انواع Nautilus، Sea Wolf، Skate، Triton و Halibut است. وجه تمایز اصلی آنها معماری بدنه دوقلو بود که عمدتاً از زیردریایی های دیزلی-الکتریکی به عاریت گرفته شده بود. خطوط آن زمان بیشتر برای یک مسیر سطحی در نظر گرفته شده بود تا برای مسیر زیر آب، اگرچه قایق ها حداقل زمان را روی سطح می گذراندند. سیستم های پیشرانه دو شفت نیز مشخص بود. تجهیزات آنبورد آن سالها مجموعه ای از سیستم های جداگانه بدون ارتباط با یکدیگر بودند. این هم برای پست های جنگی و هم برای سیستم های هیدروآکوستیک اعمال می شود. تجهیزات برق نسل اول نیز یک واحد متفاوت بدون ادغام در سیستم های کنترل رایج، بدون بهینه سازی حجم یا تلاش برای کاهش طول خطوط لوله مختلف بود. هسته‌های راکتور قبل از تعویض، 5-7 سال زمان کارکرد داشتند. توجه نسبتاً کمی به کاهش سطح سر و صدای خود انجام شد که به ابعاد کوچک قایق ها نیز منجر شد (کل جابجایی زیردریایی های اژدر حدود 3000-4000 تن است). اساساً، اقدامات برای کاهش انتشار نویز به نصب واحدها بر روی لاستیک یا در بهترین حالت، کمک فنرهای بند ناف لاستیکی محدود شد. پوشش های ضد هیدرولوکیشن شروع به معرفی کردند. زیردریایی های اژدر با جهت گیری به سمت عملیات رزمی علیه کشتی های سطحی مشخص می شدند.

1+ نسل: به علاوه، در این مورد به این معنی است که قایق از نظر پارامترهای اساسی با نسل فعلی مطابقت دارد، اما قبلاً دارای ویژگی های مهم خاصی از نسل بعدی است. بنابراین، به عنوان مثال، پروژه 675MKV از پروژه نسل اول تبدیل شد، اما به تجهیزات الکترونیکی بسیار مدرن تری مجهز شد. نمونه دیگر زیردریایی های آمریکایی از نوع "Skipjack" و "George W. Washington" است که دارای خطوط مشخصه نسل دوم با تجهیزات داخلی اول است.

نسل دوم: در اواخر دهه 50 - اوایل دهه 60. زیردریایی های هسته ای ظاهر شدند که کاملاً متفاوت از اولین کشتی سازی زیردریایی هسته ای بودند. ما در مورد پروژه های 661، 667A / B / BD / BDR، 670 / 670M، 671 / 671RT، 705 صحبت می کنیم. همچنین قایق های "Thresher"، "Sturgeon"، "Tullibee"، "Ethan Allen" و "Lafayette" وجود دارد. ” انواع خطوط آنها برای حرکت در زیر آب ایده آل بود (کم صدا، خطوط به اصطلاح "Albakorovsky" با شکل اژدر)، اکثر آنها (به استثنای چند SSBN و SSGN شوروی) یک نیروی محرکه تک شفت و تک راکتور دریافت کردند. سیستم. تمام جنبه‌های طراحی قایق به طور جامع مورد بررسی قرار گرفت. الکترونیک داخلی در معرض اتوماسیون پیچیده قرار گرفت - برای اولین بار مجتمع های هیدروآکوستیک در سایت GAS فردی ظاهر شدند.

و اطلاعات جنگی و سیستم های کنترل. افزایش ایمنی در برابر تشعشع با معرفی راکتورهای فشرده با حجم مورد نیاز کاهش یافته است. طول مدت مناطق فعال آنها به 10-12 سال رسیده است. افزایش نیاز به نویز کم نیاز به معرفی میرایی چند مرحله‌ای، پمپ‌های کم صدا و سایر تجهیزات، پوشش‌های ضدآکوستیک کم فرکانس، کاهش سرعت پیچ اصلی و غیره داشت. این به نوبه خود منجر به افزایش جابجایی کل به 4.300-4.800 تن علیرغم کاهش تعداد خدمه شد. پروژه های شوروی دو بدنه باقی ماندند، در حالی که مانند پروژه های آمریکایی، معماری یک و نیم بدنه گسترده شد. ویژگی‌های معمول زیردریایی‌های هسته‌ای اژدر شوروی سرعت و مانور بالا بود. جهت گیری زیردریایی های هسته ای برای انجام عملیات جنگی علیه سایر زیردریایی ها منجر به ظهور نوع جدیدی از سلاح - موشک های هدایت شونده ضد زیردریایی شد. در اتحاد جماهیر شوروی، برای مبارزه مؤثرتر با اهداف سطحی، TAهای کالیبر 650 میلی متر معرفی شدند.

نسل 2+: شامل زیردریایی های هسته ای پروژه های 667BDRM، 671RTM، "Narwhale" و "Glenard P. Lipscomb". پروژه های شوروی با تجهیزات قدرت و معماری نسل 2 در ترکیب با الکترونیک و سلاح های سوم متمایز شدند و انرژی امیدوار کننده در پروژه های آمریکایی با حفظ ویژگی های طراحی نسل دوم آزمایش شد.

نسل سوم: در اواخر دهه 60 - اواسط دهه 70 ظاهر شد. نمایندگان معمولی زیردریایی های هسته ای پروژه های 685، 941،945، 949، 971، "لس آنجلس" و "اوهایو" هستند. در آن زمان، معرفی گسترده الکترونیک دیجیتال آغاز شد و توجه به یکپارچه سازی بین پروژه ای همه تجهیزات داخلی به طور قابل توجهی افزایش یافت. یک نوآوری مهم آنتن های سونار بکسل شده و درونی بود. در نیروگاه های هسته ای، تلاش شد تا از عملکرد آنها با گردش طبیعی خنک کننده نه تنها در حالت های کم توان اطمینان حاصل شود، بلکه عمر مفید هسته ها در حال حاضر به 15-18 سال رسیده است. تمام تجهیزات داخل هواپیما به اصطلاح "بلوک های منطقه ای" شکل گرفته و روی کمک فنرهای پنوماتیکی نصب شده اند. به طور کلی، اقدامات برای کاهش سر و صدا گسترده شده است، و حجم قابل توجهی که برای این اقدامات لازم است، منجر به افزایش شدید جابجایی قایق ها (تا 7000 تن در ایالات متحده آمریکا و تا 10700 تن در اتحاد جماهیر شوروی) و به همان نسبت آنها شده است. افزایش شدید قیمت ایالات متحده به معماری کاملاً تک بدنه روی آورد، در حالی که نیروی دریایی شوروی به طراحی دو بدنه متعهد باقی ماند. پروانه‌ها تیغه‌هایی به شکل سابر دریافت کردند و نوع جدیدی از پوشش‌های ضدآکوستیک بسیار مؤثرتر شدند. نسل سوم با تبدیل قایق های ضد زیردریایی به قایق های چند منظوره مشخص می شود. این به دلیل ظهور سلاح های موشکی استراتژیک است که از لوله های اژدر (TFR "Tomahawk" و "Granat") و بعداً از پرتابگرهای مین عمودی پرتاب می شوند. سلاح های اژدر کنترل از راه دور گسترده شد.

نسل 3+: این شامل زیردریایی های تکی مانند پروژه 945AB یا آخرین قایق پروژه 971 و همچنین آخرین زیردریایی های هسته ای سریال از نوع "Los Angeles Improved" است. آنها ترکیبی از معماری و چیدمان کلی نسل سوم با الکترونیک و/یا انرژی نسل چهارم را به نمایش گذاشتند.

نسل 4: در اواخر دهه 80 - اوایل دهه 90 ظاهر شد و شامل پروژه های 885 / 885M، 955 / 955U، "Sea Wolf" و "Virginia" بود، علاوه بر این، اجرای آن برای بیش از یک دهه "کشیده" شد. بنابراین، قایق های این نسل، تا حدی، تفاوت های قابل توجهی در پایه عنصر دارند. با این وجود، پروژه‌های فوق با ادغام کامل همه سیستم‌های داخل هواپیما در یک سیستم کنترل نبرد خودکار با استفاده گسترده از خطوط ارتباطی فیبر نوری و رایانه‌های قدرتمند درون‌برد مشخص می‌شوند. مواد کامپوزیتی هم در سازه های باربر و هم در واحدهای مکانیکی کاربرد خود را یافته اند. اقدامات بی سابقه ای برای کاهش نویز انجام شد که دوباره منجر به افزایش جابجایی شد (تا 9000 تن در ایالات متحده آمریکا و 11800 تن در روسیه)، دستگاه های پیزوکریستالی برای میرایی فعال صداهای خود، پوشش های نازک ضد سونار، جت های آب معرفی کرد. همه اینها به افزایش قابل توجه هزینه ساخت قایق های نسل 4 و در نتیجه نیاز به کاهش آن کمک کرد، به عنوان مثال به دلیل به اصطلاح. "معماری باز" - الکترونیک روی برد بر اساس استانداردهای کامپیوتر صنعتی. در یک نیروگاه هسته ای، آنها شروع به استفاده از راکتورهای تک بلوک با قابلیت اطمینان افزایش دادند که شامل تمام زیرسیستم های مهم یک نیروگاه تولید بخار در یک واحد واحد می شود. همین امر در مورد کارخانه توربین بخار نیز صدق می کند. عمر مفید هسته ها به عمر زیردریایی های هسته ای رسیده است - حداقل 20-25 سال. در روسیه، برای اولین بار، انتقال به طراحی بدنه یک و نیم صورت گرفته است. قایق های چند منظوره تعصب خرابکارانه دریافت کردند و شروع به ارائه فرصت هایی برای انجام عملیات ویژه در مناطق ساحلی دشمن کردند.

نسل 4+: در حال حاضر هیچ نماینده ای از این نسل وجود ندارد، اما کار فعلی روی توسعه آن به بهترین وجه توسط برنامه های بهبود گام به گام برای قایق های کلاس ویرجینیا آمریکایی سری 4 و 5 نشان داده شده است. نسل 4+ : در حال حاضر هیچ نماینده ای از این نسل وجود ندارد، اما کار فعلی روی توسعه آن به بهترین وجه توسط برنامه هایی برای بهبود گام به گام قایق های کلاس ویرجینیا آمریکایی سری 4 و 5 نشان داده شده است.

نسل پنجم: در مورد نسل بعدی زیردریایی های هسته ای تهاجمی که اولین آنها به احتمال زیاد زودتر از سال 2020 ظاهر نمی شود، دو مفهوم متضاد توسعه احتمالی آنها وجود دارد: تکاملی و انقلابی. اولین مورد محتمل ترین است و حاکی از بهبود بیشتر راه حل های فنی فعلی ذاتی در زیردریایی های هسته ای مدرن است. با این حال، برخی از این راه حل ها به مرز توسعه خود رسیده اند و هزینه بسیار بالای زیردریایی های هسته ای امروزی، طراحان را مجبور می کند تا هر کاری که ممکن است برای ارزان تر و کوچکتر کردن آنها انجام دهند. روش اصلی کاهش هزینه، افزایش انعطاف پذیری استفاده رزمی از قایق های نسل 5 است. برای انجام این کار، آنها قرار است به طور انبوه به ماژول های سلاح قابل تعویض، وسایل نقلیه زیردریایی خالی از سکنه (UUVs) و هواپیماهای بدون سرنشین مجهز شوند. برای قرار دادن بهینه چنین بار رزمی، کوتاه شدن بدنه همراه با افزایش قطر آن انتظار می رود. بازگشت به معماری دو پوسته در همه جا امکان پذیر است که البته با الزام کاهش هزینه سازه در تضاد است. همه کشورهایی که برنامه‌های خود را برای ایجاد زیردریایی‌های هسته‌ای دارند، به دنبال خطوط بدنه جایگزین، انواع جدید سیستم‌های پیشران، روش‌های استفاده از سلاح برای جایگزینی TA کلاسیک ("محوطه‌های بمب" که به بدنه قوی TA نفوذ نمی‌کنند، هستند. ماژول های پاپ آپ)، روش های تبادل اطلاعات و تعیین هدف بر اساس اصول فیزیکی جدید و غیره. در هر صورت، باید سطح بالایی از اتوماسیون پروژه‌های امیدوارکننده را انتظار داشت، و روش استفاده رزمی از آنها در مفهوم "جنگ شبکه محور" قرار می‌گیرد، زمانی که دشمن مجبور به درگیری با واحدهای رزمی منفرد نیست. میدان جنگ، اما با سیستم یکپارچه شامل تاسیسات زیرآبی، سطحی، هوایی، فضایی و زمینی. تمام زیردریایی های هسته ای آینده برای کار در چنین "شبکه ای" طراحی خواهند شد.

مفهوم "جنگ شبکه محور" و همچنین نظر برخی از کارشناسان مبنی بر اینکه توسعه تکاملی زیردریایی های هسته ای به یک بن بست عمدی تبدیل شده است، زیرا افزایش کافی در اثربخشی و پایداری رزمی آنها در میدان نبرد مدرن دیگر نمی تواند وجود داشته باشد. به دست آمده حتی به قیمت هر نوع سرمایه گذاری، منجر به مطالعه به اصطلاح "راه انقلابی". تز اصلی توسعه دهندگان این مفهوم پیشنهاد کنار گذاشتن زیردریایی های هسته ای بزرگ "منسوخ" به نفع زیردریایی های مینیاتوری با جابجایی تا 1500 تن با یک نیروگاه هسته ای کمکی بود. هر زیردریایی کوچک به تنهایی قادر به حل مشکلات پیچیده نیست، از نظر قابلیت دریایی، استقلال، برد تعیین هدف و استفاده از سلاح محدود است، اما گروهی از چنین قایق‌هایی که مستقر شده‌اند از نظر کارایی نسبت به هر زیردریایی هسته‌ای کروز مدرن برتری دارند. از دست دادن بخشی از چنین گروه بندی نباید باعث اختلال در مأموریت رزمی قسمت باقی مانده شود.

به هر حال، با تمام منطقش، این مفهوم ممکن است برای اکثر نمایندگان نیروی دریایی روسیه و ایالات متحده به دلیل محافظه کاری آنها بیش از حد آینده نگرانه باشد. این امکان وجود دارد که این ایده قبلاً در چارچوب نسل ششم زیردریایی های هسته ای اجرا شود، اما در 10-15 سال آینده، به احتمال زیاد توسعه تکاملی مسیرهای موجود بدون "جهش" غیرمنتظره قابل انتظار است.

علیرغم سادگی و وضوح ظاهری، این سیستم طبقه بندی بر اساس نسل ها نسبتاً ذهنی است و عمدتاً بر مسیرهای توسعه ای که توسط مدارس طراحی در اتحاد جماهیر شوروی / روسیه و ایالات متحده انجام می شود متمرکز است. تحولات انجام شده در بریتانیا، فرانسه و هند در نظر گرفته نمی شود. علاوه بر این، در چارچوب هر پروژه، بسته به تاکتیک های کاربرد آن و سایر معیارها، ممکن است ویژگی های مشخصه یک نسل خاص وجود داشته باشد.

در فصل های بعدی تمام جنبه های طراحی زیردریایی های هسته ای نسل 4 و 5 در اتحاد جماهیر شوروی و روسیه مدرن توضیح داده می شود.

پروژه های 957 و 957T

تحقیقات اکتشافی با هدف شکل دادن به تصویر نسل چهارم آینده در اواسط دهه 1970 در اتحاد جماهیر شوروی آغاز شد. به زودی، ناوگان و موسسات تحقیقاتی مربوطه الزامات عملیاتی-تاکتیکی را برای نسل جدیدی از زیردریایی ها تشکیل دادند. کار بر روی اولین زیردریایی هسته ای متعلق به این نسل در 26 مارس 1980 (قطعنامه کمیته مرکزی CPSU و شورای وزیران اتحاد جماهیر شوروی به شماره 252-73) در دفتر طراحی مرکزی Lazurit به رهبری رئیس آغاز شد. طراح LL Krasnopolsky. ما در مورد یک موشک هسته ای بزرگ و اژدر صحبت می کنیم

پروژه زیردریایی 957 که بعداً کد "سدر" را دریافت کرد. تا سال 1989، پروژه فنی تکمیل شد و در 28 فوریه 1989، تصمیم مشترکی توسط وزارت صنعت کشتی سازی و نیروی دریایی برای ساخت قایق سرب این پروژه در کارخانه Krasnoye Sormovo در نیژنی نووگورود با مهلت تعیین شد. تحویل به ناوگان در سه ماهه سوم سال 96. تا سال 2000، برنامه ریزی شده بود که سه واحد با افزایش بیشتر سری به 6-8 قایق ساخته شود. با این حال ، قبلاً در 27 مارس همان سال به تصویب رسید

تصمیم (صدور در آوریل 1989 توسط SMEs و نیروی دریایی) در مورد ساخت قایق در انجمن دریاسالاری لنینگراد. در همان زمان، رئیس دفتر طراحی مرکزی "Lazurit" SA Lavkovsky، به منظور حفظ تولید زیردریایی های هسته ای در نیژنی نووگورود، پیشنهاد شد که نسخه ای از قایق را با بدنه محکمی که از فولاد ساخته نشده است و از تیتانیوم ساخته شود، که پروژه نامگذاری 957T را با ساخت دو واحد در کارخانه Krasnoye Sormovo دریافت کرد. در 6 آوریل 1989، به موجب فرمان کمیته مرکزی CPSU و شورای وزیران، پس از بررسی در سمینار علمی و فنی و دانشکده وزارت صنعت کشتی سازی، عناصر اصلی تاکتیکی و فنی و اقدامات برای اطمینان زیردریایی های هسته ای آزمایشی و سریالی این پروژه، تصمیم گرفته شد که ساخت و ساز در LAO و در شرکت ماشین سازی شمالی در Severodvinsk انجام شود. متعاقباً، پیشنهاد ایجاد یک پروژه تیتانیوم 957T با چشم انداز انتقال کامل از قایق های فولادی به تیتانیومی توسط کمیسیونی که به طور ویژه برای بررسی این موضوع در 8 آگوست 1989 تشکیل شده بود رد شد، زیرا با مقاومت اولین پژوهشکده مرکزی مواجه شد. نیروی دریایی به نمایندگی از رئیس موسسه MM Budaev. سرنوشت بعدی پروژه 957T بین 5 سپتامبر و 5 اکتبر 1989 تعیین شد، زمانی که تحت رهبری رئیس مجتمع صنعتی نظامی، IS Belousov، تصمیم گرفته شد که موضوع ساخت یک قایق ظرف یک ماه بررسی شود. تا 5 نوامبر). با توجه به اینکه در آن زمان تولید زیردریایی های تیتانیومی در Krasny Sormovo توسعه یافته بود، صرف حفظ این فناوری انتقال پس از اتمام ساخت مجموعه ای از قایق های پروژه 945AB به پروژه 957T را توجیه کرد. اما در 30 آبان 1368 پس از توافق با نیروی دریایی در حضور فرمانده کل نیروی دریایی و.ن. دلیل آن بار بیش از حد برنامه ریزی شده کارخانه های کشتی سازی بود. تا آن زمان، حدود 4000 تن سازه های فولادی و ورق فلزی به NSR تحویل داده شده بود و تا حدی فرآوری شده بود، که استفاده بیشتر از آن به دلیل عدم تطابق بین درجه های فولادی و ضخامت ورق با موارد اتخاذ شده در قایق های 3 و 4 غیرممکن بود. نسل ها، ساخته شده یا آماده ساخت و ساز به صورت موازی. تحویل‌های طرف مقابل از قبل تولید شده به قایق‌های پروژه‌های 935 و 885 هدایت شدند.

پروژه 957 قرار بود ویژگی های عملکردی مشابهی با زیردریایی های اژدر قبلی دفتر طراحی مرکزی Lazurit پروژه های 945، 945A و 945AB داشته باشد، اما با افزایش شدید الزامات برای کاهش سر و صدای خود. کارخانه تولید بخار استاندارد برای نسل چهارم، مونوبلوک KTM-6 بود، پایه آزمایشی زمینی آن، تحت عنوان TM-4، سپس در NITI در Sosnovy Bor مورد آزمایش قرار گرفت. اولین کسانی که این PPU را دریافت کردند، دو زیردریایی هسته ای انتقالی از پروژه نسل سوم به نسل چهارم 945AB "مریخ" بودند، اما در زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، این راکتور آماده نبود و هر دو قایق در تاریخ دفع شدند. لغزش در درجه بالایی از آمادگی سازه های بدنه. این قایق دارای معماری تک بدنه با نسبت طول به عرض نسبتاً زیاد بود. بدنه استوانه‌ای استوانه‌ای دراز و نسبتاً باریک، که تا حدودی یادآور بدنه زیردریایی هسته‌ای لس‌آنجلس است، اما با شکل جویدنی کمتر نوک اندام بینی، نتیجه نیاز به حفظ عمق غوطه‌وری مشخصه شوروی بود. زیردریایی‌های هسته‌ای نسل قبل افزایش نیاز به سطح نویز پایین نسل‌های جدید زیردریایی‌ها. سکان های افقی کمانی برای اولین بار در زیردریایی های هسته ای اژدر شوروی از کمان بدنه به حصار دستگاه های جمع شونده منتقل شدند. پایه‌های تجهیزات با بالشتک سخت منطقه‌ای استاندارد و سایر اقدامات برای کاهش سطح سر و صدای ذاتی استفاده شد. برای استفاده منطقی از فضای داخل قایق، مدل های چوبی تمام مقیاس توربین و سایر محفظه ها در دفتر طراحی مرکزی Lazurit ساخته شد. علاوه بر این، یک سری مدل های خودکششی و یدک کش در مقیاس بزرگ برای بهینه سازی خطوط بدنه ساخته شد.

طرح بکسل شده برای تحقیقات هیدرودینامیکی

لازم به ذکر است که حتی در مرحله اثبات مشخصات زیردریایی های هسته ای نسل 4 پژوهشگاه مرکزی. A.N. Krylov، کار برای بهینه سازی خطوط قایق انجام شد. به عنوان بخشی از این کارها، به عنوان مثال، یک مدل یدک‌کشی در اندازه بزرگ در کارخانه Krasnoye Sormovo ساخته شد، که با این حال، با هیچ یک از پروژه‌های در حال توسعه در آن زمان مطابقت نداشت و اغلب با مدل یدک‌کشی اشتباه گرفته می‌شود. پروژه 885. با این وجود، در شکل خود تا حدودی شبیه "Kedr" است، که نشان می دهد عناصر منفرد این تحقیق و توسعه را می توان در پروژه 957 پیاده سازی کرد. گواه جزئی این واقعیت این است که دفتر طراحی Lazurit برای اولین بار توصیه های مربوط به آن را اجرا کرد. پژوهشکده مرکزی A.N. Krylov، که تأثیر مثبت بر هیدرودینامیک قایق را به دلیل لبه جلویی اریب دار جلوی حصار دستگاه های جمع شونده توصیف کرد، همانطور که در مدل مشاهده می شود. این راه حل بعداً در SSBN پروژه های 935 و 955 و همچنین SSGN پروژه 881 کاربرد خود را پیدا کرد.

قرار بود مجموعه سونار مانند سایر قایق های نسل چهارم شامل Irtysh-Amphora SJSC باشد.

«کدر» قرار بود یک قایق تهاجمی نسبتاً ساده و عظیم باشد که در عملیات ضد زیردریایی تخصص دارد. توقف کار بر روی آن نه تنها و نه چندان با مشکلات مالی تجربه شده توسط اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه 80 یا با کمبود ظرفیت تولید در دهه آینده همراه بود. مقاومت عظیم مجتمع نظامی-صنعتی بسیار مهمتر بود، زیرا الزامات بالای تعیین شده در پروژه برای سطح ویژگی های ارتعاشی و کیفیت تولید تجهیزات و مجموعه ها بدون تجهیزات فنی مجدد غیرممکن بود. از شرکت ها علاوه بر این، عقیده ای وجود دارد که مفهوم پروژه 957 که تا حد زیادی مفهوم زیردریایی های هسته ای آمریکایی از نوع لس آنجلس را تکرار می کند، دیگر الزامات دهه 90 را برآورده نمی کند، زیرا مستلزم ایجاد یک قایق بسیار تخصصی است. . علاوه بر این، در SPMBM Malachite، توسعه پروژه 885 به صورت موازی انجام شد، که از بسیاری جهات دارای ویژگی های عملکرد مشابه، اما وظایف تا حدودی متفاوت است.

پروژه 958

علاوه بر مجموعه ای از زیردریایی هایی که در اتحاد جماهیر شوروی به عنوان بخشی از طراحی زیردریایی هسته ای نسل 4 در حال توسعه بودند، پروژه Malachite SPMBM نیز وجود داشت که نتایج آن را می توان به خوبی به این نسل نسبت داد، اگرچه منشأ آن در این نسل بود. اواسط اواخر دهه 60، t.e. بسیاری دیگر از تحولات توصیف شده قبلی. ما در مورد پروژه 958 گشت سونار زیردریایی و روشنایی وضعیت زیر آب (GAD OPO) با رمز "Bottle Dolphin" صحبت می کنیم.

در آن زمان یک سری کار تحقیقاتی در اتحاد جماهیر شوروی با موضوع "سوزن" انجام شد که هدف اصلی آن ایجاد اختلال در حمله موشکی هسته ای به خاک کشور از دریا بود که برای آن برنامه ریزی شده بود. دو نوع قایق جنگنده کوچک در اعماق دریا. نوع اول - پروژه 693 برای یافتن و از بین بردن SSBN های دشمن به طور مستقل یا در یک گروه بدون تعیین هدف خاص طراحی شد. نوع دوم، پروژه 657، با هدف SSBN های کشف شده توسط قایق های پرچمدار، که تعیین هدف خارجی برای زیردریایی های هسته ای پروژه های دیگر را فراهم می کرد، انجام شد. چنین گل سرسبدی قرار بود حامل های تخصصی زیر آب تجهیزات سونار سنگین باشد که توسعه آن در چارچوب موضوع دلفین بینی بطری انجام شد.

شایان ذکر است که توسعه پروژه 958 با ظاهر قایق های پروژه 971 همراه است که در ابتدا در دفتر طراحی به عنوان نسخه کوتاه شده پیش نویس Bottlenose Dolphin برگزار می شد، اما در واقع یک پروژه پیش نویس بود. از یک زیردریایی جدید، تا اینکه در سال 1976 آنها کار مستقلی را در مورد موضوع "Pike-B" مستقر کردند.

Project 958 Bottlenose Dolphin

در روند کار بر روی یک پروژه جدید، مفهوم کاربرد آن به طور اساسی تغییر کرد که به دلیل ظهور در ایالات متحده در اوایل دهه 70 ایجاد شد. SSBN مجهز به موشک های بالستیک قاره پیما. این امر به ایالات متحده اجازه داد تا مناطق گشت زنی رزمی زیردریایی های خود را به آب های سرزمینی خود نزدیکتر کند و آنها را با نیروهای دفاعی قدرتمند ضد زیردریایی بپوشاند. اوج توسعه این مفهوم، راه اندازی قایق های نیروی دریایی ایالات متحده از نوع اوهایو در سال 1981 بود. مناطق گشت رزمی این SSBN ها در اقیانوس اطلس در منطقه برمودا و در دریای سارگاسو بود. بنابراین، نیاز به زیردریایی های هسته ای - رهگیر و زیردریایی های هسته ای - پرچمداران گشت زنی در قطب شمال و آب های سرزمینی خود در دریای بارنتس عملا از بین رفته است. با این حال، پروژه 958 بسته نشد؛ علاوه بر این، الزامات جدیدی برای آن تعیین شد که توسعه آن را به شدت به تاخیر انداخت و اجازه نداد پروژه حتی تا زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تکمیل شود. با توجه به این موضوع، Bottlenose Dolphin به آرامی از نسل سوم زیردریایی های هسته ای به نسل چهارم منتقل شد.

در آخرین نسخه از تکلیف تاکتیکی و فنی پروژه 958، این قایق برای روشن کردن وضعیت زیر آب در مناطق دریایی و اقیانوسی موقعیت های احتمالی پرتاب زیردریایی های موشکی دشمن در منطقه برتری کامل خود طراحی شده است. برای شناسایی SSBN ها در بردهای طولانی، ردیابی آنها، طبقه بندی و انتقال اطلاعات در مورد اهداف شناسایی شده و همچنین تخریب مستقل آنها. عناصر تاکتیکی و فنی به طور ویژه بر اساس مزیت در محدوده تشخیص متقابل احتمالی نسبت به SSBN های کلاس اوهایو و زیردریایی های هسته ای چند منظوره کلاس بهبود یافته لس آنجلس انتخاب شدند. چنین تاکتیک هایی برای انجام عملیات جنگی در آب های بسیار دوربرد را می توان با تاکتیک های نفوذ به "سنگرها" نیروی دریایی شوروی مقایسه کرد که بعداً در زیردریایی هسته ای نوع "Sea Wolf" اجرا شد.

برای حل وظایف اصلی پروژه 958، ایرتیش SJSC در قدرتمندترین پیکربندی با آنتن کروی آمفورا و یک سری آنتن سونار توسعه یافته داخلی با مساحت کل چند ده متر مربع ارائه شد، که چنین نبود. در آن زمان برای هر یک از پروژه های زیردریایی هسته ای شوروی یا خارجی برنامه ریزی شده بود. برای مرجع، سطح مشابهی از پوشش بدنه با آنتن های هیدروآکوستیک منسجم تنها در دهه 2000 در قایق های بریتانیایی از نوع Astute به دست آمد. ابعاد مجموعه تاسیسات هیدروآکوستیک منجر به طولانی شدن قابل توجه کمان قایق شد. سکان های افقی بینی در همان زمان روی حصار دستگاه های جمع شونده قرار گرفتند و شش لوله اژدر با کالیبر 533 میلی متر با زاویه ای نسبت به صفحه قطری بدنه در قسمت مرکزی آن قرار گرفتند. در غیر این صورت، ظاهر پروژه 958 مطابق با سایر قایق های شوروی نسل 4 بود و دارای ویژگی های مشترک بسیاری با پروژه 885 همان دفتر طراحی از نظر دم، کابین نوع لیموزین با اتاق نجات پاپ آپ و غیره بود. . علاوه بر آنتن های کمان اصلی Irtysh-Amphora SJSC، چندین آنتن صلیبی شکل کوچکتر در کنار بدنه و همچنین در سطوح بالایی و پایینی قرار داشتند. چند آنتن دیگر در قسمت های میانی و عقبی بدنه پراکنده شدند.

تجهیزات الکترونیکی آن شامل جهت یاب رادیویی Zona، سیستم ناوبری فضایی Sintez، رادار رادیان و بسیاری از سیستم های دیگر بود.

تمام پیشرفت های SPMBM "Malachite" از نظر کاهش قابل توجه سر و صدای زیر آب و سطح تداخل با عملکرد SJSC خود که برای زیردریایی های پروژه های 991، 696، 971 و دیگران انجام شده است، در پروژه گنجانده شد. با این وجود، همانطور که در بالا ذکر شد، با توقف وجود اتحاد جماهیر شوروی از نهایی شدن پروژه جلوگیری شد. علاوه بر این، اجرای Bottlenose Dolphin در فلز به احتمال زیاد نیاز به سرمایه گذاری های مالی هنگفت در تجهیز مجدد مجتمع نظامی-صنعتی دارد، که با تاریخچه ایجاد و ساخت و ساز از نوع گرگ دریایی در ایالات متحده نشان داده شده است. زیردریایی هسته ای با مفهومی مشابه. در غیر این صورت، اطمینان از احتمال بالای بقا در مواجهه با مخالفت شدید دشمن ASW غیرممکن خواهد بود و خود قایق ها در واقع یکبار مصرف می شوند.

پروژه های 885 و 885M

به عنوان بخشی از کار بر روی زیردریایی های هسته ای ضربتی نسل 4، همراه با توسعه پروژه ضد زیردریایی 957 در دفتر طراحی مرکزی "Lazurit"، از سال 1980، SPMBM "Malakhit" به رهبری طراح ارشد V.N. "خاکستر"). طبق وظیفه تاکتیکی و فنی اولیه، "آش" قرار بود وظایف مبارزه با گروه های رزمی کشتی های سطحی و کشتی های حمل و نقل را انجام دهد. مشابه پروژه 957، این امر مستلزم کنار گذاشتن معماری دو بدنه و الزامات غرق نشدن سطح، زمانی که یکی از محفظه ها زیر آب می رفت، داشت. پروژه فنی طبق برنامه ریزی ها در اواخر دهه 80 تهیه شد ، اما پس از آن به دلیل تغییر در ساختارهای حاکم بر نیروی دریایی و تغییر کیفی در دکترین ناوگان ، پروژه 885 به طور اساسی مورد بازنگری قرار گرفت. در همان زمان، در سال 1987، NPO Mashinostroeniya یک سیستم موشکی ضد کشتی جدید Oniks را برای آزمایش های پرواز و طراحی راه اندازی کرد، که قرار بود برای یک سری کامل از حامل های هوایی، زمینی، سطحی و زیر آب رایج باشد. تلاش برای یکسان سازی فناوری ناوگان، رهبری نیروی دریایی را مجبور کرد در سال 1989 مجموعه ای از پروژه های بسیار تخصصی را که شامل موضوعات "سدر" و "عطارد" به نفع یک پروژه واقعاً چند منظوره بود، کنار بگذارد. ظهور زیردریایی های هسته ای چند منظوره از نوع "لس آنجلس" از سری فرعی "پروویدنس" در نیروی دریایی ایالات متحده در سال 1985 با مین پرتابگرهای عمودی "Tomahawk" TFR در کمان بدنه، تمایل این کشتی را توضیح می دهد. ناوگان برای به دست آوردن یک قایق با قابلیت های رزمی مشابه. در مجموع این امر به این واقعیت منجر شد که در سال 1989 تصمیم گرفته شد که زیردریایی هسته ای پروژه 885 را به پرتابگرهای مین واحد برای موشک های ضد کشتی اونیکس و موشک های ضد کشتی گرانات و بعداً برای سیستم های موشکی پیشرفته مجهز کند. در آن زمان «آش» در مرحله نهایی پروژه فنی قرار داشت و پردازش کامل آن تنها در سال 1370 به پایان رسید. تاکتیک های جدید استفاده از زیردریایی مستلزم کارکردهای دفاع ضد زیردریایی و حملات موشکی به زمین و کشتی های دشمن بود. برنامه های کشتی سازی برای دوره 1990 تا 2000. قرار بود از 6 تا 9 واحد از پروژه 885 ساخته شود. علاوه بر این، برخی منابع ادعا می کنند که حجم کل سری Ash حتی باید به 30 واحد می رسید. اما فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و مشکلات مالی و سیاسی ناشی از آن مانع از اجرای این طرح ها شد. با این وجود ، در 10 دسامبر 1993 ، کشتی اصلی این سری با نام Severodvinsk در لیست کشتی های نیروی دریایی قرار گرفت و در 21 دسامبر همان سال در شرکت ماشین سازی شمالی تحت عنوان قرار گرفت. شماره سریال 160. این قایق نامه تاکتیکی K-329 را دریافت کرد و در ناتو نام رمز "Granay" به آن داده شد. قرار بود Severodvinsk در سال 1996 راه اندازی شود و در سال 1998 به بهره برداری برسد. متعاقباً این دوره به سال 2000 و حتی به سال 2005 منتقل شد. در عوض، در صورت نبود بودجه، ساخت و ساز آن در سال 1996 به طور کامل مسدود شد.

بیکاری طولانی مدت زیردریایی Severodvinsk را لمس کرد، که در آن زمان فقط به شکل ساختارهای بدنه متفاوت و تحویل تجهیزات جداگانه توسط پیمانکار وجود داشت، منجر به این واقعیت شد که در آغاز دهه 2000. این پروژه در رابطه با تجهیزات رادیویی الکترونیکی که برای آن برنامه ریزی شده بود و بخشی از راه حل های طراحی از نظر اخلاقی منسوخ شد. علاوه بر این، یک سری از انواع سلاح های جدید در حال توسعه بودند که می توانستند در پروژه 885 مورد استفاده قرار گیرند. در این راستا، تعدیل دیگری از پروژه فنی آن مورد نیاز بود، که هم عوامل فوق و هم مشکلات مربوط به تحویل طرف مقابل از کشورهای اتحاد جماهیر شوروی سابق، که در واقع در خارج از کشور بودند، در نظر گرفت. یک کارخانه توربین بخار جدید از نسل جدید آماده نبود که این امر نیز بر تنظیم پروژه تأثیر گذاشت. تغییرات مربوطه در اوایل دهه 2000 ایجاد شد و پس از آن ساخت زیردریایی های هسته ای با الزامات جدید از سر گرفته شد. قبلاً در سال 2005 ، کار بدنه روی قایق به طور کامل تکمیل شد و در اول دسامبر همان سال ، هر دو خدمه تشکیل شدند که از سال 2006 تا 2007 در 270 مرکز آموزشی نیروی دریایی در Sosnovy Bor آموزش دیدند. در سال 2006، یک کارخانه توربین بخار بلوک به NSR تحویل داده شد، و در دستور دولتی برای سال 2008، مبلغی در حدود 4 میلیارد روبل برای ساخت Severodvinsk اختصاص یافت. در مجموع، این امکان را فراهم کرد که انتظار داشته باشیم که اولین "آش" در سال 2008 انجام شود، اما این دوره متعاقباً به دلیل مشکلات ناشی از تعداد زیادی از راه حل های طراحی جدید و مشکلات فنی به تعویق افتاد. در نهایت، پس از اینکه مراسم خروج قایق از کارگاه ساختمانی به طور رسمی برای 21 دسامبر 2009 برنامه ریزی شد، مشخص شد که اسکله انتقال سوخونا، که قرار بود عقب نشینی به آن انجام شود، نیاز به تعمیرات فوری دارد و بنابراین، این رویداد به 7 می 2010 موکول شد. اما، حتی این تاریخ بعداً تنظیم شد. به دلیل آتش سوزی در قایق، خروج او از کارگاه اسکله شناور فقط در 15 ژوئن و پرتاب در 24 ژوئن انجام شد. راه اندازی زیردریایی هسته ای نه زودتر از اکتبر 2010 برنامه ریزی شده است، اما به احتمال زیاد در سال 2011، مستقر در ناوگان شمالی، احتمالا به عنوان بخشی از بخش یازدهم زیردریایی های ناوگان شمالی در Zaozersk. در حال حاضر، قایق های پروژه های 949A و 971RTMK در آنجا مستقر هستند. برای آموزش پرسنل قایق های نسل 4 و به ویژه پروژه 885، انجمن تحقیقات و تولید Aurora شبیه ساز الکترونیکی یکپارچه تمام مقیاس Callao را توسعه داد و برنامه کامپیوتری آموزشی Position برای آموزش کنترل آسیب کشتی توسعه یافت.

در طول ساخت قایق، هر دو خدمه آن، در مجموع، 4 فرمانده را تغییر دادند: از 18 ژوئن 2005 تا 2008، کاپیتان رتبه 1 I.I. Gorelov (خدمه اول) قایق را فرماندهی کرد و از سال 2005 تا 2006. P.N. Shulga (خدمه دوم). بعداً، پس از سال 2006، کاپیتان رتبه 1 R.A. Patskyavichus (خدمه دوم) و پس از سال 2008 کاپیتان رتبه 1 S. Mityaev (خدمه اول) جایگزین شدند. علاوه بر این، خدمه 1 شامل هنر است. دستیار فرمانده کاپیتان درجه 2 R.V.Agapov ، معاون فرمانده برای کارهای آموزشی کاپیتان درجه 2 D.Yu.Klimov ، کمک فرمانده کاپیتان درجه 3 S.V.Serov و فرمانده BCH-5 کاپیتان درجه 3 P.V. Luchenkov. خدمه دوم نیز شامل هنر است. دستیار فرمانده کاپیتان درجه دوم V.A. Lomov، معاون فرمانده برای کارهای آموزشی کاپیتان درجه 3 A.I. Fedorov، کمک فرمانده کاپیتان درجه 3 P.Yu.Neudachin و فرمانده BC-5 کاپیتان درجه 2 V.V. Tyshkevich.

در سال 2008، برنامه هایی برای ساخت یک سری از پنج زیردریایی چند منظوره بعدی از پروژه 885 با راه اندازی آخرین مورد در سال 2018 اعلام شد. در تأیید این برنامه ها، در 24 ژوئیه 2009، دومین زیردریایی هسته ای در شرکت ماشین سازی شمال طبق پروژه بهبود یافته 885M (08851) Yasen-M با چشم انداز سفارشات بعدی این سری، مستقر شد. هر سال از سال 2011 شروع می شود. این قایق شماره سریال 161 و نام خود "کازان" را دریافت کرد که او از زیردریایی هسته ای ویژه KS-403 پروژه 09780 به ارث برده است که به ویژه روی آن مجموعه هیدروآکوستیک زیردریایی های نسل 4 آزمایش شد. در همان زمان، کار بدنه به سفارش 161 در اوایل دهه 2000، مدت کوتاهی پس از از سرگیری کار روی قایق سربی، آغاز شد. شایان ذکر است که بنا به دلایل نامعلومی، بر خلاف برنامه ریزی های اولیه، کار گذاشتن قایق دوم یک سال قبل به تعویق افتاد. تفاوت اصلی پروژه بهبودیافته، رد تقریباً کامل عرضه کالاهای طرف مقابل از تولیدکنندگان خارجی بود که همانطور که در بالا ذکر شد، در کنار کمبود بودجه طولانی مدت، به یکی از دلایل اصلی تقریباً 17 سال تبدیل شد. ماندن زیردریایی اتمی Severodvinsk در لغزشگاه. علاوه بر این، یک سری پیشرفت های جزئی در خطوط قایق های سریال انتظار می رود.

در همین راستا، شایان ذکر است که در اواسط دهه 90 شایعاتی در خارج از کشور مبنی بر وجود دومین زیردریایی هسته ای پروژه بهبود یافته 885 که به صورت مشروط «تندر» یا «سورودوینسک-1» نامیده می شد و حتی نام قایق نیز وجود داشت. نشان داده شد - "Bizon". اعتقاد بر این بود که طبق تعدادی از شاخص ها، این قایق باید متعلق به نسل پنجم زیردریایی هسته ای باشد، اما این شایعات متعاقباً غیرقابل دفاع بود.

پروژه 885 "خاکستر" در مرحله پیش نویس

برخلاف تمام پروژه‌های قبلی زیردریایی‌های هسته‌ای شوروی، "آش" بر اساس ساختار بدنه یک و نیم ساخته شد که برای کاهش سطح سر و صدای ذاتی لازم بود. بدنه مقاوم به طول 93 متر به 9 محفظه تقسیم شده و با 125 قاب تقویت شده است. میانگین فاصله تقریباً 750 میلی متر در نظر گرفته شده است و بسته به محل قاب ها متفاوت است. دیوارهای بین محفظه ای در محدوده قاب های 15، 29، 37، 50، 68، 83، 100 و 117 قرار دارند. در محفظه اول به طول 12 متر، دارای

کوچکترین قطر، یک پست مرکزی با دسترسی به یک چرخ خانه جامد - یک اتاق نجات پاپ آپ، پست های جنگی و تجهیزات سخت افزاری مجتمع هیدروآکوستیک وجود دارد. در اطراف محفظه اول و جلوی آن، یک گروه کمانی از مخازن بالاست اصلی (5 CGB) وجود دارد. در محفظه دوم که حداکثر قطر و طول آن 9.75 متر است، قطعات بریچ TA و قفسه هایی با مهمات وجود دارد. همچنین درایوهایی برای دستگاه های جمع شونده و تا حدی دیگر سیستم های کمکی وجود دارد. لوله های لوله های اژدر و همچنین دریچه های بارگیری اژدر از قسمت مخروطی بدنه در محل اتصال محفظه 1 و 2 عبور می کنند. چنین ترتیبی از دریچه‌های بارگیری اژدر یک راه‌حل فنی غیرمعمول است، با توجه به اینکه اکثر قایق‌های دارای لوله‌های اژدر دارای دریچه‌ای هستند که در مرکز پشت چرخ‌خانه قرار دارند. این تصمیم امکان انتقال دریچه ها به قسمت مرکزی بدنه را فراهم کرد و در عین حال طرح بسیار موفق دریچه بارگیری اژدر قایق های شوروی نسل سوم با کمان TA را حفظ کرد. محفظه سوم دارای طول 5.25 متر است و بر روی چهار عرشه ابزار دقیق و تجهیزات عمومی کشتی مانند دیزل ژنراتور، ماشین های تبرید، پمپ ها و مبدل ها را در خود جای می دهد. محفظه چهارم به طول 9 متر برای اماکن مختلف مسکونی و پزشکی و همچنین تعدادی سیستم کمکی در نظر گرفته شده است. دریچه های 2، 3 و 4 حدود 40 درصد از طول کل رایانه شخصی را تشکیل می دهند و بدنه سبک وزنی ندارند و فقط یک افزونه سبک وزن دارند. در پشت آنها، بدنه مقاوم باریک شدن قابل توجهی دریافت می کند و طراحی دو بدنه دارد. قسمت پنجم موشک 12.75 متر طول دارد و گروه میانی بیمارستان مرکزی شهر (4 تانک) و یک تانک شیرجه سریع در منطقه آن متمرکز شده است. بعد، ششمین محفظه راکتور، به طول 10.5 متر، با مخزن تساوی در اطراف آن قرار دارد تا قایق را در عمق شلیک موشک حفظ کند. در محفظه توربین هفتم، به طول 12 متر، تجهیزاتی برای یک نیروگاه توربین بخار، توربو ژنراتورهای مستقل و سایر تجهیزات قدرت وجود دارد. گروه عقب بیمارستان مرکزی شهر (5 تانک) در اطراف آن متمرکز شده است. محفظه هشتم به طول 12 متر شامل تجهیزات کمکی مکانیکی، عمومی کشتی و یک دریچه عقب است. پشت آن یک محفظه پنجه به طول 3.75 متر با محرک های هیدرولیک پرهای عقب قرار دارد. فولاد کم مغناطیسی با مقاومت بالا از یک برند جدید به عنوان ماده بدنه قوی انتخاب شد. کل کمان قایق برای یک آنتن کروی با اندازه بزرگ مجتمع هیدروآکوستیک اختصاص داده شده است. در پشت فیرینگ او، بالای خط آب ساختاری، سکان های افقی کمانی وجود دارد و در زیر آنها 10 لوله اژدر با کالیبر 533 میلی متر با زاویه نسبت به صفحه مرکزی کشتی قرار دارد. این راه حل طراحی که برای زیردریایی های هسته ای در ایالات متحده و تقریباً تمام کشورهای دیگر جهان معمول است، برای اولین بار بر روی یک زیردریایی نیروی دریایی روسیه اجرا شد. یکی دیگر از ویژگی های بارز آرایش "فن شکل" TA در زاویه ای نسبت به محور طولی بدن است که در نتیجه پایین ترین دستگاه کمی به سمت بالا و بالاترین آن به سمت پایین متمایل است. در ابتدا قرار بود از سلاح های کالیبر 533 و 650 میلی متر استفاده شود، اما در آینده تصمیم گرفته شد که این کار را رها کند. "خاکستر" به طور کلی دارای کشیدگی نسبتا زیادی برای قایق های روسی و نسبت طول به عرض آن در حدود ده است. این امر به دلیل قطر نسبتاً کوچک بدنه تحت فشار به دلیل معماری آن و همچنین وجود محفظه موشک که شامل هشت شفت عمودی است، می باشد. واحد دم طبق الگوی صلیبی کلاسیک ساخته شده است. این قایق یک حصار نسبتاً طولانی از دستگاه های جمع شونده به شکل "لیموزین" معمولی SPMBM مالاکیت با یک اتاق نجات پاپ آپ یکپارچه دریافت کرد. فرض بر این است که جابجایی سطح زیردریایی هسته ای 9500 تن، زیر آب - 11800 تن، عمق کار - 480 متر، حداکثر - 600 متر، خدمه - 85 نفر از جمله - 32 افسر. طول قایق 119 متر، عرض در امتداد تثبیت کننده ها 15.5 متر، حداکثر عرض بدنه 12.0 متر، پیش نویس متوسط ​​است.

پروژه 885M کمی با پروژه اصلی متفاوت است، عمدتاً به این دلیل که توانست تقریباً به طور کامل تحویل طرف مقابل از کشورهای همسایه را کنار بگذارد. علاوه بر این، زیردریایی هسته ای "کازان" دارای خطوط کابین، روبنا و بخش هایی از بدنه سبک خواهد بود (کار طراحی آزمایشی "Wraparound"). یک اتاقک نجات پاپ آپ با طراحی جدید برای آن ایجاد شده است که به طور همزمان در حالت ماژول فشار عمل می کند. کار ساخت و ساز در حال انجام است

دستگاه های دکل تلسکوپی با فیرینگ های کوتاه. علاوه بر این، برای اصلاح جدید، مطالعات علمی متعددی از موقعیت های اضطراری مرتبط با انفجارهای داخلی و برخورد با زمین انجام شد و ایمنی اضطراری نیروگاه هسته ای در چنین شرایط اضطراری تضمین شد.

یکی از ویژگی های بارز زیردریایی های هسته ای روسی نسل 4 این بود که نوع جدیدی از نیروگاه باشد. به خصوص برای پروژه های جدید، در پایان دهه 80، یک نیروگاه جدید تولید بخار آب به آب (PPU) KTP-6-85 با راکتور KTP-6-185SP (گاهی اوقات نام اشتباه KPM) با یک حرارت حرارتی توسعه یافت. توان حدود 200 مگاوات با تولید در دفتر طراحی مهندسی مکانیک آنها. I.I. آفریکانتوا. یک ویژگی متمایز از نوع جدید راکتور به اصطلاح بود. طراحی یکپارچه مونوبلاک، که در آن خود راکتور و اولین مدار خنک کننده آن در یک محفظه نصب شده است. این راه حل باعث می شود خطوط لوله بزرگ را از طراحی PPU حذف کنید (حداکثر قطر آنها از 675 به 40 میلی متر کاهش یافت) و در نتیجه گردش طبیعی مایع خنک کننده را در همه حالت های عملیاتی تسهیل می کند. مورد دوم یکی از معیارهای کلیدی برای سر و صدای کم کل قایق است که نیاز به کار مداوم پمپ های گردش خون را از بین می برد و مصرف انرژی راکتور برای نیازهای خود را با یک مرتبه بزرگی (بازده کلی بالاتر) کاهش می دهد. چنین PPU بسیار فشرده تر از نسل قبلی است، نگهداری آسان تر، ایمن تر و قابل اطمینان تر است. در عین حال، ادغام تمام سیستم ها و واحدهای راکتور در یک ساختمان واحد به دلیل در دسترس بودن کم، بر قابلیت نگهداری تأسیسات تأثیر منفی می گذارد. بنابراین، توسعه دهندگان راکتورهای نسل 4 وظیفه داشتند از عمر سرویس بدون نیاز به تعمیر و نگهداری آنها در کل چرخه عمر قایق اطمینان حاصل کنند. هسته راکتور به گونه ای ساخته شده است که نیاز به شارژ مجدد نصف تعداد دفعات نصب در قایق های نسل سوم دارد.

راه حل های ساختاری برای نسل جدید PPU بر روی پایه تحقیقاتی KV-2 با راکتورهای آزمایشی TM-4 و KTM-6 در Sosnovy Bor (موضوع "Kanyon-S.1") آزمایش شد و در سال 1996 راکتور به طور رسمی معرفی شد. تایید شده برای تولید انبوه با این حال ، او در زیردریایی هسته ای سرب پروژه 885 ظاهر نشد. مشکلات مربوط به تولید یک کارخانه توربین بخار بلوک برای آن منجر به این واقعیت شد که در فرآیند طراحی مجدد قایق Severodvinsk ، بلوک PPU OK-650V با راکتور VM-11 نسل قبلی با قدرت حرارتی دریافت کرد. 190 مگاوات، که به طور قابل توجهی پتانسیل رزمی زیردریایی را کاهش داد، حتی با وجود طیف وسیعی از تصمیمات اتخاذ شده در مورد آن برای کاهش سر و صدای نیروگاه اصلی. در همان زمان، قایق دوم این سری، به احتمال زیاد، راکتور KTP-6 را که در ابتدا برای پروژه 885 برنامه ریزی شده بود، با تجهیزات قدرت مربوطه دریافت خواهد کرد.

مشخص است که در حال حاضر در OKBM آنها. I.I. Afrikantov، نوع جدیدی از راکتور تحت عنوان KTP-7I (ROC "Phoenix") در حال توسعه است. این امکان وجود دارد که برای نصب در قایق های سریال بعدی پروژه 885M در نظر گرفته شده باشد، علاوه بر این، دو گزینه اساسی ممکن برای این نصب وجود دارد. طبق یک نسخه، ما در مورد توسعه تکاملی بیشتر راکتورهای تک بلوک با طول عمر هسته تا 30 سال یا بیشتر صحبت می کنیم که امکان استفاده از آنها را بدون شارژ مجدد در کل چرخه زندگی زیردریایی های هسته ای فراهم می کند. به عنوان مثال، همه توسعه دهندگان خارجی چنین تجهیزاتی این مسیر را دنبال می کنند. طبق نسخه دیگری، نصب جدید ممکن است بر اساس اصل فوق گرم کردن بخار مستقیماً در هسته (نوعی راکتور به اصطلاح "جوش") باشد و برای جایگزینی راکتورهای آب تحت فشار امروزی طراحی شده است. در این صورت، اگر بتوان تعدادی از مشکلات طراحی مرتبط با توسعه چنین نیروگاه تولید بخار را حل کرد، به ویژه با اطمینان از ایمنی تشعشع، مشتری یک راکتور تک حلقه با راندمان بیشتر و حتی یکنواخت دریافت خواهد کرد. فشردگی بیشتر در مقایسه با پیشرفت های قبلی. با این حال، همانطور که انتظار می رود، این فناوری، اول از همه، برای نسل پنجم زیردریایی های هسته ای امیدوار کننده است.

پروژه 08850 "Ash" (بالا) و 08851 "Ash-M" (پایین)

یکی از ویژگی های کارخانه توربین بخار میراژ توسعه یافته توسط کارخانه توربین کالوگا، که در ابتدا برای خاکستر در نظر گرفته شده بود، طرح بلوک آن با درجه بالایی از یکپارچگی همه عناصر بود. علاوه بر این، باید هم سرعت بالا را در زیر واحدهای دنده توربو با یک دنده کاهش و یک حرکت به شفت اصلی و هم یک "حالت خزنده" که توسط یک موتور ملخی هدایت می شود، به نوبه خود توسط توربو ژنراتورهای خودمختار تامین می کرد. GTZA که یکی از منابع اصلی سر و صدا در زیردریایی های هسته ای است، همچنان از کار افتاده است. چنین هیبریداسیون نیروگاه امکان استفاده کامل از این واقعیت را فراهم کرد که نوع جدید راکتور در یک حالت انتشار گرما در همه حالت های کارکرد کار می کند. همچنین طراحی گیربکس نیز بسیار ساده شده است. متأسفانه مشکلات مالی کارخانه KTZ عملاً تمام کار روی آن را در دهه 90 متوقف کرد. در سال 2006، Mirage PTU با قدرت نامی حدود 43000 اسب بخار. قبلاً تحت آزمایشات روی نیمکت قرار گرفته است و ظاهراً شروع تولید انبوه آن است که با شروع از دومین قایق سری، امکان استفاده کامل از پتانسیل ذاتی پروژه 885 را فراهم می کند. در غیاب PTU جدید، بلوک PTU OK-9VM در زیردریایی Severodvinsk "Sapphire-VM" با ظرفیت 43000 اسب بخار استفاده شد که قبلاً در قایق های پروژه های 945 و 971 استفاده می شد. هر دو نصب حداکثر سرعت زیر آب حدود 31 گره را ارائه می دهند. (سرعت سطح - 16 کیلوتن.) تغییرات در پیکربندی تجهیزات محفظه قدرت نیاز به تنظیمات اضافی در طراحی زیردریایی هسته ای Severodvinsk مانند طراحی مجدد دیوارها و نصب یک شکاف در ناحیه خط شفت پروانه دارد.

توجه زیادی در طراحی قایق به کاهش سطح سر و صدای زیر آب تولید شده توسط آن معطوف شد. برای انجام این کار، پایه های تمام واحدهای حیاتی به یک سیستم سرکوب کننده نویز فعال (ASS) مبتنی بر درایوهای پیزوکریستالی مجهز شده است. اجزای صدای فرکانس پایین گسسته نیز به دلیل توسعه انواع جدیدی از کمک فنرهای طناب مارپیچی غیر قابل احتراق برای جایگزینی کمک فنرهای لاستیکی که قبلا استفاده شده بودند کاهش یافت. در آینده، انتظار می رود قایق های سری به طور گسترده عناصر ساختاری کامپوزیتی را با استحکام بالا، وزن کم و خواص میرایی معرفی کنند. اینها شامل قاب‌های لانه زنبوری جاذب ارتعاش، تیرهای لایه‌ای، ستون‌ها، عناصر خطوط لوله و کانال‌های هوا هستند که صدای ارتعاش را در فرکانس‌های خاص 10-30 دسی بل کاهش می‌دهند.

مقطع طولی پروژه 08850

1 - آنتن کروی اصلی GAK; 2 - بویه اضطراری کمان; 3 – مخروط بینی 4 - بافل آنتن؛ 5- سکان افقی کمان. 6 – دریچه بارگیری اژدر. 7 - آنتن GAK; 8 - پل ناوبری; 9 - VSK; 10 - پریسکوپ غیر نافذ; 11 - دستگاه های دکل بالابر; 12 - دریچه ورودی; 13 - محفظه موشکی پنجم با مین انداز. 14 - محفظه راکتور ششم با PPU، مخازن حفاظت بیولوژیکی و پمپ ها. 15 - سیلندرهای سیستم VVD; 16 - شناور اضطراری عقب; 17 - دریچه عقب 18 - محفظه پنجه با درایوهای سکان عقب. 19 - دستگاه خروجی آنتن بکسل شده GAK؛ 20 - شفت پروانه; 21 - حجم های نفوذ پذیر. 22 - مخزن تریم کمانی؛ 23 - گروه بینی بیمارستان مرکزی شهر; 24 - اولین محفظه CPU و تجهیزات HAC. 25 - بینی AB; 26 - بافل RDK; 27 - TA هوابرد؛ 28 - مخزن جایگزین trped; 29 - AB مرکزی; 30 - مهمات روی قفسه ها و در یک لودر سریع؛ 31 - محفظه دوم اژدر. 32 - محفظه سوم تجهیزات کمکی و عمومی کشتی. 33 - کوپه مسکونی چهارم؛ 34 - گروه میانی بیمارستان مرکزی شهر، تانک شیرجه سریع و مخزن جایگزین موشک (نمایش داده نشده است). 35 - محفظه توربین هفتم با PTU و ATG. 36 - گروه غذایی CGB; 37 - GTZA; 38 - خازن؛ 39 - HED; 40 - محفظه هشتم تجهیزات مکانیکی کمکی. 41 - یاتاقان رانش اصلی میل پروانه؛ 42 - مخزن بالاست عقب.

اصل جدید چیدمان تجهیزات محفظه های انرژی که در SPMBM "Malachite" با موضوع کار تحقیقاتی "قدیمی" توسعه یافته است، امیدوارکننده است. در این مورد، اصل قبلا شناخته شده به اصطلاح. بلوک های منطقه ای که با کمک فنرها به بدنه قایق متصل می شوند، با یک قاب-جرم تکمیل می شوند - یک عنصر ساختاری عظیم با درجه اینرسی بالا و فرکانس رزونانس بالا. این عنصر به دلیل اینرسی مکانیکی خود در یک حالت قرار دارد

ارتعاشات تجهیزات نیروگاه نصب شده روی آن، تجهیزات کمکی سیستم های خنک کننده و منبع تغذیه (همچنین بر روی قاب های خود میرا شده) را خنثی کنید. کل قاب مشترک واحد زونال علاوه بر این با پانل های جاذب ارتعاش پوشیده شده است. فرض بر این است که این اصل در آینده به کاهش سطح سر و صدای قایق های سری 10-15 دسی بل در محدوده های خاص کمک می کند. در سال‌های 1987-1993، آزمایشگاه شناور Karmon-1E در کارخانه کشتی‌سازی دریاسالاری ساخته شد تا از کار تحقیقاتی برای کاهش میدان‌های فیزیکی نسل جدیدی از زیردریایی‌های هسته‌ای بر اساس طراحی دفتر طراحی مرکزی Lazurit پشتیبانی کند. استفاده از آن قرار بود در محل آزمایش 1 موسسه تحقیقات مرکزی وزارت دفاع در پریمورسک باشد.

برخلاف تصور رایج، نه Severodvinsk و نه Kazan یک واحد محرکه اصلی جت آب ندارند، اما مجهز به پروانه طراحی کامپوزیت هفت پره با میرایی کامپوزیت پره ها هستند که سطح کلی صدای آن را 2-3 دسی بل کاهش می دهد. به عنوان یک مجموعه پیشرانه پشتیبان برای سرعت تا 4.5 گره. موتورهای الکتریکی GAP-300 با ظرفیت 300 کیلووات هر کدام به صورت ستون های تاشو در قسمت های عقب و کمان بدنه ارائه می شوند. از آنها به عنوان پیشران نیز استفاده می شود. در ابتدا، این نوع RDK در زیردریایی هسته ای پروژه 971 مورد استفاده قرار گرفت. برای پروژه 885M، یک RDK کم نویز جدید با موتور الکتریکی حلقوی در حال حاضر با موضوع Lomovik در حال توسعه است. به عنوان یک دیزل ژنراتور پشتیبان، یک ADG-1000B خودکار با ظرفیت 1000 کیلووات بر اساس موتور دیزلی 8DM-21S تولید شده توسط کارخانه موتور دیزل اورال ارائه می شود.

تجهیزات عمومی کشتی همچنین شامل: سیستم جبران میدان مغناطیسی کشتی AMK-641 (پروژه 885M)، کمپرسورهای حرارتی بدون پیستون KSVA، کارخانه نمک زدایی PS2-5، سیستم اطفاء حریق و سیگنالینگ "Fakel-1" و بسیاری دیگر می باشد. .

تمام ابزارهای رزمی و فنی کشتی در یک سیستم کنترل جنگی خودکار (ASBU) "Okrug" ترکیب می شوند که جایگزین اطلاعات جنگی و سیستم های کنترل (CICS) می شود که درجه یکپارچگی بسیار پایین تری دارند. یکی از زیرسیستم های اصلی ASBU، سیستم کنترل کشتی Bulat-M برای وسایل فنی و سیستم کنترل Luga-2 برای تاسیسات برق الکتریکی است که در سال 1986 توسعه یافت و بعداً Luga-M (1995). آنها شامل سیستم های کنترل محلی، محافظت از خود تجهیزات الکتریکی و عیب یابی فنی، سیستم منبع تغذیه متمرکز Kosinus-M و غیره هستند. در نتیجه، اپراتور مجموعه می تواند مستقیماً از کنسول اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت فنی کشتی و نقص در خود سیستم دریافت کند. علاوه بر این، سیستم های کنترل عملکردهای نگهداری گزارش های الکترونیکی ساعت را بر عهده می گیرند و اقدامات پرسنل را در شرایط اضطراری سازماندهی می کنند. هنگام ایجاد تجهیزات الکترونیکی کشتی، به اصطلاح. "معماری باز" که به معنای استفاده از استانداردهای رایج فناوری رایانه صنعتی است که هزینه تجهیزات رادیویی الکترونیکی را کاهش داده است. بنابراین، رایانه‌های روی برد استاندارد شده سری Baguette در طراحی Euromechanics 6U با گذرگاه سیستم VME، رابط‌های MIL-STD-1553B و اترنت، استانداردهای بین‌المللی و سیستم عامل QNX استفاده شدند.

پروژه 885 مجهز به یک سری تجهیزات رادیو الکترونیکی پیشرفته است. برای انجام عملیات رزمی مؤثر در یک گروه، زیردریایی هسته‌ای مجهز به سیستم ارتباطی صدا-زیر آب برای انتقال داده‌های تاکتیکی در زمان واقعی در فواصل طولانی بر اساس اصل مدولاسیون فرکانس سیگنال است. علاوه بر این، تعدادی از انواع سیستم های ارتباطی و ناوبری جدید از جمله سامانه ارتباطی ماهواره ای سینتز، دستگاه های جمع شونده نوری-الکترونیکی جدید غیر نفوذی (دکل های نوری) به جای پریسکوپ، سیستم تلویزیونی MTK-115-2 و ... ارائه شده است. . از جمله سیستم هایی که خود را ثابت کرده اند و در پروژه های اولیه زیردریایی هسته ای آزمایش شده اند، باید به مجموعه راداری MRCP-59 Radian-U اشاره کرد.

یکی از مجتمع‌های اصلی سلاح‌های الکترونیکی زیردریایی‌های هسته‌ای شوروی و روسی نسل 4، مجتمع سونار دیجیتال 3P05 Irtysh است که توسط موسسه تحقیقات مرکزی Morfizpribor با آنتن کروی آمفورا توسعه یافته است که کل کمان قایق را اشغال می‌کند. این راه حل امکان افزایش چشمگیر دیافراگم آنتن و در نتیجه افزایش کارایی آن در این سطح را در مقایسه با SJSC نسل قبلی Skat-3 فراهم کرد. توسعه آنتن کروی SJC از سال 1978 با آزمایش های مدل در آزمایشگاه شناور نمان در سال 1982 انجام شده است. نسخه نصب شده این مجموعه روی پروژه 885 ایرتیش-آمفورا-آش نام داشت. تحقیق و توسعه برای توسعه GAK از سال 1980 تا 1987 تحت رهبری طراح ارشد S.A. Smirnov انجام شد و نتایج آنها نیز تا حدی برای بهبود مجموعه Skat-3 مورد استفاده قرار گرفت. در سال 1988 ، برنامه پرچمدار توافق شده با نیروی دریایی با هدف ایجاد خانواده ای از SAC های سری ایرتیش برای همه زیردریایی های هسته ای امیدوار کننده نسل 4 راه اندازی شد که تاج آن آزمایش های کامل بخش مرکزی ایرتیش بود. طرح در سال 1998 با استفاده از پردازنده های سیگنال نسل جدید. برای این کار، چند سال قبل، آزمایشگاه زیردریایی هسته ای KS-403 کازان پروژه 09780 Akson-2 دوباره تجهیز شد. در همان زمان، یک پیشرفت برای توسعه دهندگان روسی چنین تجهیزاتی این واقعیت بود که برای اولین بار پردازش کاملی از اطلاعات هیدروآکوستیک، از جمله تشکیل ویژگی جهت آنتن های صوتی منحصراً توسط نرم افزار ارائه شد. همچنین امکان دستیابی به اتوماسیون کامل مجموعه وجود داشت. برای پیاده سازی طبقه بندی نرم افزاری اهداف در سال 1985، کتابخانه الکترونیکی داده های صوتی Ajax-M توسعه یافت. با این حال، شایان ذکر است که این راه حل های طراحی مشخصه آنالوگ های خارجی است که یک دهه قبل از آن توسعه یافته بودند و آنتن های کروی در دهه 60 شروع به استفاده در زیردریایی های هسته ای آمریکایی کردند.

یکی از ویژگی های جالب SJSC "Irtysh" وجود یک کپسول ضد آب بادوام بدون مراقبت مستقیماً در نزدیکی آنتن اصلی است که حاوی تجهیزات پردازش اولیه اطلاعات از هیدروفون ها و ADC های چند کاناله است. علاوه بر این، از طریق کابل های فیبر نوری وارد رایانه شخصی قایق می شود که به طور قابل توجهی سطح کلی تداخل الکترومغناطیسی در سیستم را کاهش می دهد. دلیل وجود یک آنتن HAC مخصوصاً بزرگ در مخروط بینی است

از لوله های اژدر روی هواپیما استفاده شد. با این حال، علاوه بر آنتن آمفورا، این قایق به تعدادی آنتن راحت روی برد نیز مجهز شده است. دو بزرگترین آنها مستقیماً در پشت رادوم آنتن اصلی قرار دارند. حداقل چهار آنتن دیگر در قسمت های مرکزی و عقب بدنه پراکنده شده است. این مجموعه با یک آنتن گاز یدک‌کش شده با یک دستگاه اگزوز در دم عمودی قایق تکمیل می‌شود، که خلاص شدن از شر گوندولا BuGAS به شکل قطره، که مشخصه نسل سوم زیردریایی‌های هسته‌ای شوروی است، امکان‌پذیر است. علاوه بر این، تعدادی ابزار سونار کمکی در مجموعه وجود دارد.

تولید GAK جدید توسط کارخانه تاگانروگ "Priboy" انجام می شود. فرض بر این است که نصب سه سطح اول تجهیزات مجموعه از فوریه 2005 تا ژوئیه 2006 انجام شده است. از سال 2007 نصب و تنظیم سطوح 4 و 5 شامل دستگاه های 1E، 1M4، 1MK، 16G و هیدروفون انجام شده است. برای اطمینان از ناوبری در آب های قطب شمال و ایمنی حرکت در یخ برای اصلاحات آینده پروژه 885، امکان جایگزینی فیبر شیشه ای HJC با یک فلز (احتمالاً از آلیاژهای تیتانیوم) در نظر گرفته شده است. علاوه بر ابزارهای هیدروآکوستیک برای روشن کردن وضعیت زیر آب، زیردریایی هسته ای به وسایل غیر صوتی مانند سیستم تشخیص بیداری MNK-200-2 Tukan که توسط Granit-7 OJSC توسعه یافته است، مجهز است که نسخه های قبلی آن خود را به خوبی ثابت کرده اند. پروژه 971 زیردریایی های هسته ای.

پروژه های 885 و 885M مجهز به طیف وسیعی از تسلیحات برای از بین بردن انواع اهداف سطحی و زیر آبی و همچنین برای حمله به اهداف زمینی هستند. سلاح اصلی زیردریایی هسته ای جدید مجموعه تاکتیکی ضد کشتی P-800 Oniks با موشک 3M-55 (طبق طبقه بندی ناتو SS-N-26 "Strobile") است که از سال 1983 در NPO Mashinostroeniya تحت رهبری طراح عمومی GA Efremov. این موشک مجهز به سامانه های هدایت راداری اینرسی و فعال (در انتهای پرواز) است و اصل کاربرد «آتش و فراموش کردن» را ارائه می کند. این برای انهدام اهداف سطحی تک و گروهی در فواصل بیش از 300 کیلومتر (مسیر ترکیبی) یا تا 120 کیلومتر (مسیر کم) در شرایط آتش قوی و اقدامات متقابل الکترونیکی با استفاده از کلاهک نافذ به وزن 200 کیلوگرم طراحی شده است. الگوریتم استفاده از موشک‌های اونیکس به بهترین وجه در حمله گروهی استفاده می‌شود، زمانی که موشک‌ها به طور مستقل قادر به شناسایی اهداف با استفاده از یک پایگاه داده طبقه‌بندی دیجیتال هستند، آنها را بر اساس سطح اهمیت بین خود توزیع می‌کنند و از اصابت مکرر به یک کشتی با دو موشک جلوگیری می‌کنند. این موشک بر اساس طرح آیرودینامیکی کلاسیک با بال و پر تاشو ذوزنقه ای ساخته شده است. طول - 8.0 متر، طول بالها - 1.7 متر، قطر بدن - 0.7، وزن شروع - 3000 کیلوگرم. رژه SPVRD 3D-55 با تقویت کننده سوخت جامد به راکت قدرت مانور و سرعت بالایی می دهد M = 2.5 در ارتفاع 14 کیلومتر و M = 2.0 در ارتفاع 10-15 متر. هنگام نزدیک شدن به هدف، RCC به کاهش می یابد. آزمایشات طراحی 5-15 متری مجموعه در سال 1987 از قایق پروژه 06704 "برکوت" و کشتی موشکی کوچک پروژه 12347 "نکات" انجام شد. به طور رسمی، از 23 سپتامبر 2002 در نیروی دریایی خدمت می کند و در انجمن تولید Strela در اورنبورگ به تولید انبوه می رسد.

بر روی این قایق، موشک های ضد کشتی اونیکس در هشت پرتابگر سیلو عمودی SM-346 (دو ردیف 4 پرتابگر)، ساخت کارخانه اوبوخوف، با قطر داخلی 2 متر و ارتفاع 10 متر، شامل چهار پرتابگر قرار دارند. کانتینرهای حمل و نقل و پرتاب SM-324. چسباندن TPK در شفت ها با استفاده از یک سکوی ضربه گیر واقع در بالای ظرف، سه لایه از عناصر سیستم جذب شوک و یک دستگاه سنجاق انجام می شود. کانکتور الکتریکی برای ارتباط با تجهیزات کشتی روی برد برای آماده سازی و کنترل پرتاب در انتهای پایین کانتینر حمل و نقل و پرتاب قرار دارد. هر TPK به صورت هرمتیک مهر و موم شده است و از ذخیره سازی موشک در درجه بالایی از آمادگی از زمان ساخت تا لحظه استفاده رزمی و همچنین قابلیت اطمینان عملیاتی و کنترل بالای ایستگاه بدون خارج کردن آن از کانتینر اطمینان می دهد. نیازی به تامین مایعات یا گازهای عامل و همچنین شرایط ریزاقلیمی خاص در مناطق ذخیره سازی و روی زیردریایی هسته ای ندارد. مجموع بار مهمات موشک های ضد کشتی مجتمع P-800 در پروژه 885 32 موشک است.

در ابتدا قرار بود سیستم موشکی Yasenya شامل TFR 3M-10 مادون صوت مجموعه S-10 Granat با کالیبر 533 میلی متر باشد که با زیردریایی های هسته ای چند منظوره نسل قبلی در خدمت بود. آنها می توانستند از لوله های اژدر پرتاب شوند و آنالوگ مستقیم TFR آمریکایی "Tomahawk" بودند. با این حال ، این مجموعه فقط دارای کلاهک هسته ای بود و ظاهراً نمی توان از پرتابگرهای عمودی بدون اصلاح قابل توجه استفاده کرد. علاوه بر این، به دلایل سیاسی، در پایان دهه 80، تمام TFR های هسته ای از نوع Granat از قفسه های زیردریایی خارج و برای ذخیره سازی به پایگاه های نیروی دریایی منتقل شدند. در این راستا، در سال 1986، دفتر طراحی Novator شروع به توسعه یک اصلاح عمیق از مجموعه Granat تحت عنوان S-14 Caliber-PL با TFR 3M-14 (طبق طبقه بندی ناتو SS-N-27 "Sizzler") برای استفاده کرد. حملات با دقت بالا علیه اهداف زمینی هم در منطقه ساحلی دشمن و هم در اعماق قلمرو او. تفاوت اصلی بین موشک کروز استراتژیک جدید، امکان استفاده از کلاهک هسته ای، بلکه از کلاهک پر انفجار یا خوشه ای با وزن 450 کیلوگرم بود. TFR دارای برد شلیک حدود 1300-3000 کیلومتر است، بسته به نوع کلاهک، سرعت پرواز M = 0.8، وزن پرتاب 1770 کیلوگرم بیشتر و طول 8.09 متر. یک INS، یک ماهواره NS و یک جستجوگر رادار برای هدایت استفاده می شود. مشخصات پرواز ارائه شده است